0 1 2 3 4 5 6 7 8 Melbourne Sydney
Australië 2019
Nog maar goed en wel terug uit Noorwegen, en slechts een week voor vertrek, komt de vraag of ik onze Australische markt zou willen ondersteunen middels een werkbezoek. Heel lang hoef ik daar niet over na te denken, want dit vierweekse avontuur wil ik maar wat graag aangaan. We hebben een grote deal gesloten met het ziekenhuis Illawarra Shoalhaven Local Health District en nu is de vraag hoeveel potentieel er is voor onze telezorgoplossing in hun populatie. Samen met David ga ik de data-analyse uitdaging aan en duiken we in de data als voorbereiding op een workshop tussen beide partijen. Daarnaast is er ook ruimte voor wat ontspanning middels inspanning en aangezien David ook uiterst sportief is en hij van mijn hobby's afweet, staat er al een racefiets klaar en bovendien het plan om de Great Ocean Road te fietsen.
16/17-07-19 : Heenreis
Mijn langste vlucht tot nu toe was van San Francisco terug naar Schiphol, maar nu ga ik met twee vluchten die afzonderlijk al langer zijn dan die ene. Vooraf 1.5u met bus en trein, 3u wachten op Schiphol, 2u overstaptijd in Guangzhou, bagage ophalen en door de Australische douane, die nog even problemen heeft om mijn paspoort in te scannen, en nog 1.5u met de auto vanaf Melbourne levert een reisduur van een slordige 32 uur. Tja, je moet er wat voor over hebben. Flink moe en slechts bij vlagen slaperig (het is hier nu wel middernacht, maar voor mijn biologische klok pas middag) kom ik aan. Een glaasje drinken lust ik nog wel, maar dan verexcuseer ik me toch echt om te gaan slapen.
Dag 1: 20-10-18 : (92.7km, 608hm); Melbourne
De eerste rit voert over het eerste stuk van de Great Ocean Road. Daar zal later mijn verblijf nog meer van volgen, maar dit keer draai ik af in de buurt van Anglesea om de Forest Road te nemen het binnenland in. Om 8u zit ik op de fiets en het is best nog wel fris want de zon is pas een half uur geleden opgekomen. Het belooft wel een mooi zonnige dag te worden, dus met goede moed vertrek ik voor een ritje van zo'n 85km omdat ik op tijd weer terug wil zijn omdat we later vandaag nog naar Melbourne gaan. Kort na de start mag ik meteen fiks klimmen want de korte bultjes die hier liggen gaan meteen met 11 a 12% omhoog. Daarna wordt het iets milder en kan ik iets meer van het uitzicht op de oceaan genieten. Na de afslag de Forest Road op, moet de fiets even op de foto, en waar kan dat beter dan tegen een bord met Skippy erop. Na de eland van Noorwegen nu dus de kangoeroe.
Vandaag ben ik op pad met David's fiets omdat de leenfiets van de buurman nog niet gearriveerd is. Op deze ietwat kleine fiets met oude-mannen-afstelling is het wel even wennen, maar ik red me wel. Er volgt een glooiend stuk door het binnenland om daarna via Moriac weer richting de kust te rijden waar ik nog een stuk langs de oceaan heb om via Torquay en weer in Jan Juc uit te komen. Een stevige wind is opgekomen en ik heb hem op deze lange open stukken in de rug, dus het gaat flink vooruit. Na een korte tussenstop bij het uitzichtpunt bij Barwon Bluff komt een groepje van drie wielrenners voorbij, waarvan één roept "Set up". Hun tempo blijkt niet te matchen, maar de suggestie was aardig bedoeld en dus rij ik met een "hello" hen even later weer voorbij. Met een dikke 40km/u gaat het vlot langs de kust en een heus stuk fietspad volgt voordat je weer op de gewone weg verwezen wordt naar de vluchtstrook. Na 2u45m ben ik weer terug en er is tijd genoeg om te douchen, te eten en daarna per bus en trein naar Melbourne te vertrekken.
's Middags gaan David en ik naar Melbourne om de makers van de film The Dawn Wall te zien: Tommy Caldwell en Kevin Jorgeson. Deze professionele bergbeklimmers zullen de eerdergenoemde film voorzien van extra commentaar en zijn live aanwezig. Afwisselend worden delen van de film getoond en interviews gehouden. Het is leuk hen zo gepassioneerd over hun missie te horen vertellen en te zien hoeveel voorbereiding er is gaan zitten in hun onmogelijk geachte klim, waar ik zelfs na afloop nog altijd niet kan vatten hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen. Na afloop moeten we enigszins haasten om de trein te halen zonder een uur op het station te moeten wachten op de volgende. Pas rond 01:00 zijn we weer thuis, maar het was zeker de moeite waard.
Dag 2: 21-07-19 : (120.7km, 1486hm)
De rit van vandaag is 120km lang en eigenlijk een uitbreiding van de rit van gisteren. Het vertrek komt overeen met een stuk over de Great Ocean Road, maar dit keer wat verder, voorbij Anglesea en tot in Lorne. Daar trek ik het binnenland in door over een bergrug te trekken zodat er flink geklommen moet worden. Van zeeniveau gaat het naar ongeveer 440 meter hoogte over een afstand van 10 kilometer waarvan de eerste helft wat steiler dan de rest, maar meer dan 7% is deze klim nergens. Lekker geleidelijk dus. Met een mooi constant tempo rij ik naar boven, op dat moment niet wetende hoe lang de klim precies is. Bovenop komt een andere fietser tegemoet en ik vraag even of ik de top bereikt heb. Het antwoord is bevestigend zodat ik even de tijd neem voor een fotootje, al is er geen colbordje, maar de wegbewijzering kan ook dienst doen. Ook maar een reepje naar binnen gooien, want mijn hongergevoel is enigszins opgeschort door de grote kom met stevige havermoutpap van vanochtend die toch andere energie levert dan een paar boterhammen.
De afdaling komt slechts in delen met telkens weer een stuk omhoog, maar dan gaat het toch echt omlaag, ware het niet dat een stevige tegenwind de snelheid behoorlijk tempert. De rit vervolgt door het glooiende achterland en voert onder andere over een riviertje dat een wel erg gelijkende naam voert. Na nog heel wat op en af met een harde zijwind met flinke windstoten waardoor het goed opletten is om niet plots de weg over geblazen te worden. Na de nodige korte klimmetjes volgt een wat vlakkere strook en komt de wind wat meer in de rug te staan. Wel is mijn onderrug vervelend door de iets te diepe zit op de fiets van de buurman, die de komende weken voor mij beschikbaar is. Aangezien vele bouten erg vast blijken te zitten, durf ik het balhoofd niet nu los te halen om het stuur omhoog te stellen met het risico dat ik hem onderweg niet weer goed vast krijg. Dat doe ik thuis wel, al speelt de rug wel behoorlijk op. Gelukkig nadert het einde. Onderweg wordt ik nog aangevallen door een ekster die tot drie keer toe in duikvlucht tot vlak bij mijn hoofd komt, maar me daarna gelukkig met rust laat.
Dag 3: 25-07-19 : (63.5km, 887hm)
Omdat ik het vermoeden heb dat onze tempi wel eens behoorlijk uiteen zouden kunnen liggen, stel ik David voor om een korter ritje te maken voordat we ons in het grote avontuur van de Great Ocean Road storten en dus zetten we dat voor vanmiddag op het programma. Met dagelijks de samenvatting van de Tour op tv tijdens het ontbijt, krijgen we toch nog wat mee van de ritten die tijdens onze nacht verreden worden. 's Middags gaan we op pad voor een kilometer of 50 naar de vuurtoren van Aireys Inlet en terug. Op het eerste klimmetje doe ik nog rustig aan, maar op de daarop volgende klim laat ik de benen even spreken. David weet meteen hoe de vork in de steel zit en begint te beseffen dat we zijn originele plan van 2x 200km samen rijden toch iets moeten aanpassen. Totaan de vuurtoren doe ik wat rustiger aan, maar op de langere klimmen pak ik toch maar een lekker tempo om zelf ook nog wat aan deze rit te hebben. Bij de vuurtoren genieten we even van het uitzicht om daarna dezelfde weg terug te nemen. De klim van Anglesea wil ik volle bak pakken en geef David aan bovenop wel te wachten. Na een paar honderd meter na de top, keer ik om en vervolg, na nog een keer keren, naast David de rit. Het laatste stukje pakken we iets anders, zodat we de "three sisters" nog kunnen rijden. Met voldoende snelheid in de eerste afdaling, kan je prima op de grote plaat de volgende klimmetjes over denderen en dat geeft een heerlijk machtig gevoel. Ik ga nog even door tot het eind van de straat om daarna de gezusters nog een keer in omgekeerde richting te rijden om daarna terug naar huis te gaan.
's Middags komt de papegaai die ik al een tweetal keren eerder gezien heb, weer op bezoek en dit keer lang en dichtbij genoeg om een foto te kunnen maken als hij probeert het laatste bloemetje uit de plantenbakken op te eten. 's Avonds bespreken we de plannen voor het weekend en stel ik voor de eerste 100km met de auto te doen, daarna ieder zijn eigen tempo klimmen waarbij ik nog een extraatje naar Cape Otway kan doen. David had dezelfde conclusie ook al getrokken en is het met het plan eens, en besluit zelfs beide dagen in te korten tot 100km, omdat 200km voor hem echt te ver is op dit moment; een wijze beslissing. Daarmee heb ik ook een plan B mocht de tocht met rugzak niet gaan zoals ik zou willen, dat geeft wel gemoedsrust.
Dag 4: 27-07-19 : (123.1km, 1990hm)
De wekker staat op 6.00u om op tijd klaar te zijn (reeds omgekleed) voor het ontbijt om 7 uur. Precies op tijd zitten we met een kom vol pap (improvisatie met veel zaden, want de havermout was op) met blauwe bessen en wat yoghurt met de samenvatting van de (door sneeuw deels afgelaste) Touretappe van gisteren op de TV. Chauffeur Tony brengt ons per auto naar Apollo Bay, waar we aan ons avontuur gaan beginnen. De voorgestelde 2x200km (met ook 2x4000hm) van David zijn veel te gek en het plan B behelst: Hij gaat rechtstreeks naar Lavers Hill en ik maak een extra heen-en-weertje naar het Zuidelijkste puntje van Australië: Cape Otway. Maar eerst moet er geklommen worden vanuit Apollo Bay. David en ik rijden nog even samen op, maar pakken al gauw ons eigen tempo. De klim loopt lekker en ik kijk goed om mij heen. Het verkeer is hier een stuk rustiger dan rond Torquay en dat is te merken aan de hoeveelheid wilde dieren. Ik zie allerhande soorten papegaaien: groen met rood, blauw met rood en andersom, zwart met geel etc. Kort voor de top zie ik een kleine kangoeroe, waarschijnlijk een wallaby, maar voordat ik mijn camera zou kunnen pakken, springt hij al de bosjes in. 
Na de afslag richting Cape Otway word ik gewaarschuwd voor wel heel exotische dieren en vervolg ik mijn rit tussen de eucalyptusbomen door. Een heel stuk is geheel kaal, waarschijnlijk, zo zegt David, door een lange periode van droogte. Aan het eind volgt niet het verwachte zicht op de vuurtoren, daarvoor moet je eerst entree betalen en nog een eind lopen. Ik pak een reepje en ga retour. Dit keer met de fotocamera voor het grijpen. Koala's zie ik helaas niet, maar hun geluid heb ik klaarblijkelijk wel gehoord, al dacht ik op dat moment nog dat het vogels waren. Er volgt een afdaling, stuk vlak en dan de tweede significante klim van de dag naar Lavers Hill. Hij valt me best wel zwaar met verscheidene stukken van 10-11% in een onregelmatige klim met een achttal kilo's aan rugzak op de rug en grotere versnellingen dan ik gewend en.
Bovenop tref ik David in het cafeetje waar we afgesproken hadden. Hij is er 20 minuten geleden (en 22km minder) gearriveerd en heeft al een kop koffie achter de kiezen. Een stuk omelet-achtig iets en een blueberry muffin later, ben ik ook bijgetankt. Een afdaling volgt, maar wel met veel stukken omhoog erin, tot weer de bekende 11%. Gelukkig ook een mooi lopend bochtig gedeelte over glad asfalt, waar je de fiets mooi kan laten lopen van de ene bocht de andere in. Wel goed opletten dat de remmen andersom op het stuur zitten (Australische stijl...), want plots tik ik vrij fors onbedoeld de voorrem aan. De wind komt op kop te staan en beneden aan de kust wacht ik op David, die al flink aan het afzien is, zo blijkt. Na een kwartier is hij er ook en neem ik het kopwerk op me. Ik vraag een paar keer of het tempo ok is, maar de "yes", blijkt al gauw een "no" te zijn als hij op een meter of 10 hangt. Het tempo gaat eruit en met 11km/u op de licht hellende stroken en 18 op het vlakke geraken we bij de 12 Apostelen, het doel waar deze reis om draaide. We begeven ons, lopend naast de fiets, tussen de drukte, want hier stikt het van de Chinese en Indiase toeristen die hier met busladingen tegelijk vanuit Melbourne naartoe gestuurd worden om een blik te werpen op de staande rotsen, net buiten de kustlijn. Na wat foto's gemaakt te hebben, gaan we in overleg op eigen tempo verder. Ik doe nog even Loch Ard aan en rij dan door naar Port Campbell, waar na ingecheckt te hebben, en heerlijk warme douche wacht. Tegen de tijd dat ik weer opgefrist ben, komt David ook binnen; blij dat we de 200km niet gedaan hebben, want hij zit er helemaal doorheen. Om 18u eten we een hap en na terugkomst gaat hij al om 19.45u naar bed. Zo vroeg kan ik niet slapen, dus ik heb nog mooi de tijd om dit verslag te schrijven en wat puzzeltjes te maken in het enige luxe-item dat ik meegenomen heb: mijn puzzelboekje. En nu mentaal voorbereiden op de rit van morgen!
Dag 5: 28-07-19 : (195.2km, 2740hm)
Slapen is vannacht wel gelukt. Een prima bed en weinig omgevingsgeluid zorgen ervoor dat ik van 9 tot 6.15u doorslaap en klaar voor de strijd wakker wordt. Na omkleden en inpakken gaan we naar een nabijgelegen cafeetje voor het ontbijt. Een stuk quiche met spinazie en kip in filodeeg verder, is er genoeg energie aanwezig om de grote trip aan te vatten. Wel heerst er twijfel of mijn rug het zal houden met de extra bepakking in de vorm van mijn rugzak met daarin kleding, schoenen en waterzak. Na het ontbijt iets te hebben laten zakken, vertrekken we om 7.45u en fietsen het eerste stukje samenop, maar dan pakken we ons eigen tempo. Er is hier geen meter vlak, dus is het sowieso een kwestie van eigen tempo pakken. Een spier in mijn linkerbovenbeen is vervelend en ik hoop dat die kramp gauw verdwijnt, want anders gaat het nog een lastige dag worden. In het begin zitten wat kleine heuveltjes, maar dan begint de lange onregelmatige klim naar Lavers Hill die we gisteren afgedaald hebben. Geregeld gaat het een klein stukje naar beneden om dan weer aan 10% te stijgen... hadden ze dat niet iets geleidelijker kunnen aanleggen? De klim gaat niet onaardig, maar lekker soepel loopt het ook zeker niet. Bovenop ga ik even 5 minuten van de fiets om de rug te ontlasten, want die rugzak begint al behoorlijk op de onderrug te werken. Wat water uit de rugzak naar de bidon verhuizen, een reepje wegwerken en dan hup de afdaling in om niet te veel af te koelen bij een graadje of 7.
De afdaling verloopt vlot en dan volgt het vlakke tussenstuk door de vallei. De koeien in de wei kijken mij maar vreemd en verschrikt aan; veel fietsers zullen ze hier niet zien, vermoed ik. De tweede klim van de dag is, zoals ik al dacht, een pittige. De afdaling ging gisteren vlot, en al gauw blijkt waarom: de fietscomputer geeft regelmatig stukken van 11 tot 13% aan. Het is wurgen op een te grote versnelling (deze fiets is met een dubbel (geen compact) uitgerust) en met een rug die niet mee wil werken zodat er simpelweg geen kracht naar de benen wil vloeien. Na veel gewurg nader ik de top en zie zowaar nog een wallaby, dichtbij de plek waar ik er gisteren ook één zag. Het zou zomaar dezelfde kunnen zijn geweest. Koala's laten zich hier ook vandaag niet zien. Halverwege de afdaling opent de bosrand en is er zicht op de oceaan, het strand en het dorp Apollo Bay. In dat dorp zit een bakkertje waar ik me voorgenomen heb mijn lunchpauze te houden. De bestelling: een belegd broodje, chocolade taartje, jus d'orange en thee. De dame achter de toonbank vraagt me bij bijna alles of ik er een zak omheen wil omdat ze zich niet kan voorstellen dat ik dat alles hier ga opeten, maar toch is het zo :). De medewerkers hier zijn aardig en het lijkt mij een prima plaats om, zoals vooraf al bekokstoofd, te vragen of ik mijn tas hier achter kan laten. De hoogstnoodzakelijke dingen doe ik in mijn camelbag en de rest laat ik oppikken door David die hier door Tony opgehaald zal worden.Ondertussen is de rug wat hersteld en heb ik me voorgenomen in ieder geval door te rijden tot Kenneth Creek, waar volgens Tony, je bijna gegarandeerd een koala kunt zien. De pauze heeft duidelijk goed gedaan, en de verlichte last op de rug ook, want het fietsen gaat een stuk soepeler. Ik besluit dan ook om sowieso door te gaan naar Lorne, 50km verderop. In Kenneth Creek aangekomen, ziet een meisje mij omhoog kijken en zoeken, en vraagt of ik op zoek en naar een koala. Heel trots wijst ze me hoog in de boom een rustig luierende koalabeer aan, dus die kan ik ook afvinken. De fietstocht vervolgt en met geregeld de wind in de rug en slechts af en toe tegen wanneer de route het binnenland in kronkelt, besluit ik dat ik de anderen niet ga opbellen om me op te pikken: ik rij door tot Torquay. Met die rugwind is het heerlijk rijden, want op een aantal hellingen van zo'n 3% weet ik de 40km/u vast te houden, en 50km/u op het vlakke. Het is dan ook genieten geblazen met mooi uitzicht op de kust en een stralende zon.
De klim vanuit Anglesea doet wel even pijn, want de kilometers beginnen nu toch ook wel te tellen. Maar high van de endorfines en met de finish in zicht blijf ik doorzetten. Kort voordat ik in Jan Juc aankom, komen Tony en David mij voorbij gereden; David half uit het raam hangend met zijn duimen omhoog. Ze zijn een drietal minuten eerder thuis dan ik (verdorie :) ). Op dat moment knal ik nog over de "three sisters" die vanaf deze kant een stuk makkelijker zijn dan van de andere kant, en ook nu nog kan ik de grote plaat voldoende rond krijgen om eroverheen te poefen. Moe maar uiterst voldaan voltooi ik de rit van 188km kilometer. Na een welverdiende warme douche en wat geluierd te hebben, wil ik nog even langs de supermarkt, en daarmee komt het dagtotaal uit op 195km.
Dag 6: 01-08-19 : (76.7km, 494hm)
Na een aantal dagen hard werken mag ik er vanmiddag even tussenuit op de fiets. Voor de verandering eens een rit die niet over de Great Ocean Road voert, maar naar het Noorden, richting Geelong gaat. Het vertrek is door Torquay, langs de kust naar Barwon Heads om dan de Barwon river over te steken om dan door te steken via Wallington om dan de Bellarine Rail Trail te volgen, een oude spoorlijn die omgetoverd is tot fietspad en leidt tot in Geelong. Het is heerlijk om over dit rustige pad te rijden als afwisseling van de drukke grote wegen hier. Vanuit Geelong gaat het min of meer recht naar het Zuiden terug naar Torquay om daar nog even een paar afsluitende pittige heuvels mee te pakken en na een krappe 2.5 uur weer terug te zijn. Na gedoucht te hebben, werken we 's avonds met frisse blik nog een paar uurtjes.
Dag 7: 02-08-19 : CrossFit
Het avontuur van vorig weekend bracht David een kijkje in mijn wereld, dit keer mag ik een kijkje in zijn sportieve keuken nemen. Hij is grote fan van CrossFit, een zware discipline van fitness waarin atletisch vermogen gemengd wordt met het zeulen met gewichten. Vanavond is er een evenement in de vorm van een vriendschappelijke competitie met na afloop pizza. Het eerste onderdeel is een hindernisparcours waarbij eerst een slee met extra gewicht 20m achterwaarts getrokken moet worden, dan 2x touwklimmen, 400m hardlopen met een plaat van 10kg je in handen. Na terugkomst direct door voor burpies met daarna over hoge kasten klauteren, onder banken door kruipen, langs een monkey-bar klimmen, 3 sprongen van 1.5m maken, balanceren over een touw dat op de grond ligt, 2x touwslingeren en nogmaals 400m rennen met die extra 10kg. Na 7 minuten rond kom ik afgepeigerd terug. Vooral de tweede keer touwklimmen viel zwaar tegen omdat ik mijn voeten niet snel genoeg om het touw gewikkeld kreeg. Tja, touwklimmen, dat is 25 jaar geleden dat ik dat voor het laatst gedaan heb, dus dat was even wennen. Ook het rennen met die onhandige grote plaat van 10kg was niet echt fijn te noemen. David is een halve minuut sneller en heeft me laten zien dat leeftijd niets zegt als je de techniek beter onder de knie hebt. Bovendien had ik naar hem moeten luisteren, want mijn knieën zijn flink geschaafd door het touw, omdat ik te eigenwijs was om zijn kniebeschermers te lenen. Het tweede onderdeel behelst series van gewichtheffen boven het hoofd, maar zonder enige ervaring daarin lijkt het me niet verstandig om dat meteen te doen; vanavond is er eigenlijk geen tijd voor de begeleiding die je hiervoor nodig hebt. Daarom sla ik dit onderdeel over. Tot slot volgen 3 series van handstand-pushups (ik mag mijn knieën op een hoge doos plaatsen, de pro's doen het tegen de muur) met afwisselend deadlift met dumbells, in 5, 8 en 13 herhalingen ("Fibonacci Friday"), gevolgd door 40m lunge-passen met gewichten in je handen gestrekt boven het hoofd. De eerste twee series van handstand-pushups lukken nog wel, maar die laatste van 13 moet ik na 5 en 10x onderbreken omdat mijn slappe wielrenarmpjes niet meer kunnen en ik begin dan ook met een reuze achterstand aan de lunges. Sterker nog, de gewichten (2x8kg) waarmee ik vooraf even probeerde krijg ik niet eens gestrekt boven mijn hoofd, dus ik neem de 2x6kg van een net gefinishte dame over om daarmee de lunges te doen. In één reeks breng ik het tot het 20m keerpunt, neem even rust en ga dan terug, maar merk dat mijn armen niet echt meer mee willen werken. Op 8m voor de finish moet ik de gewichten nogmaals op de grond zetten om opnieuw de laatste meters aan te kunnen vallen. Blij dat ik de finish gehaald heb puf ik nog flink na. David heeft ook de nodige tijd nodig na veel van de handstand-pushups tegen de muur te hebben gedaan, maar neemt wel 2x10kg in de handen voor de lunges. Knappe prestatie.Ondanks dat ik het meest vermoeidheid in mijn armen had, zijn het mijn bovenbenen die branden en als ik een drietal traptreden op en af moet, weet ik dat ik dit nog wel even ga voelen. Na de pizza en wat met de andere deelnemers gekletst te hebben, fietsen David en ik terug naar huis. Na een niet zo fijne start, helpt de fietsbeweging wel om e.e.a. aan verzuring weg te voeren. De volgende ochtend voelt al een heel stuk beter, maar ik voel de nieuwe ervaring van gisteren nog wel in de vorm van algemene stijfheid. Het weer zit alleen niet mee zodat ik de geplande zaterdagse fietstocht laat zitten en naar zondag verschuif. Na de lunch is het even droog en maak ik een wandeltochtje langs het strand met uitzicht op de surfers.
Dag 8: 04-08-19 : (109.5km, 937hm)
Ondertussen twee dagen na de CrossFit competitie en ik voel nog iedere spier in mijn lijf. Daarom, maar ook omdat het wel zo gezellig is, plan ik vandaag een ritje samen met David. Als basis neem ik de route van vorige donderdag, maar dan omgekeerd, en op aanraden van David breiden we hem uit in Geelong om daar een kijkje aan het water en de pier te nemen. Het zal een mooi herstelritje voor mij zijn, maar voor hem toch nog wel pittig: 85km, maar wel met veel minder heuvels dan we over de Great Ocean Road hebben gehad. Na rustig ontbeten te hebben, vertrekken we om 9.30u naar het Noorden en mogen meteen aan de bak met een paar pittige knikjes Torquay uit. Kijkend naar links, over de velden zie ik in de verte twee kangoeroes door het weiland, tussen de koeien, springen. Even later huppen ze verder richting een boom. Deze zijn een stuk groter en grijzer dan de wallaby's die ik eerder gezien heb, dus daarmee kan ik ook de kangoeroe afvinken. Bovenop wacht ik even en dan gaan we over de veel vlakkere wegen naar Geelong. Waar mogelijk rijden we naast elkaar, maar op drukke wegen toch maar even achter elkaar. Na "een uurtje" in Davids termen, maar in werkelijkheid 1u20 bereiken we de pier in een stralend zonnetje. Op ons gemak kijken we wat rond, moet ik op de foto met de bekende houten beelden die hier langs de kust staan, en gaan verder rond het park en dan via de oude spoorbaan naar Wallington waarna een lekker rugwindje ons naar Barwon Heads brengt. Er zijn een paar korte klimmetjes in de lange rechte weg en als David in de aanloop wat harder gaat rijden, kan hij een koekje van eigen deeg krijgen, ik blijf doorversnellen en rij met 37km/u de klim op; hem daarmee hopeloos achterlatend. Hij is reuze fanatiek en valt alles in het begin aan, maar heeft niet het uithoudingsvermogen waardoor de afstand tussen ons twee enorm oploopt op iedere klim en vooral de uitlopers. Ik laat me uitvieren in de afdaling zodat hij weer bij kan komen en gezamenlijk gaan we verder. Het laatste stuk krijgen we de wind wat schuin tegen en kan hij mooi achter mijn brede rug schuilen, al blijkt later dat ik eigenlijk voor hem wat te hard reed. Hij roept niet, ondanks dat ik hem meermaals heb aangegeven iets te moeten zeggen als het te hard gaat, maar als we van de wind af draaien en naast elkaar komen te rijden, stort het tempo behoorlijk in. Het laatste stuk naar Torquay gaat helemaal met de handjes op het stuur (voor mij), maar David is opmerkelijk stil als we op een terrasje zitten in Torquay om een wat verlate lunch bestellen. 
Na de lunch maak ik nog een klein ommetje om nog even een bezoekje te brengen aan Point Addis, het laatste uitzichtpunt dat nog op mijn lijstje stond. De doorgaande weg is best wel druk, en ook merk ik dat mijn lijf wat lastig omschakelt van het rustige rijden naar mijn normale tempo, dus ik besluit mijn ommetje in te perken en terug naar huis te gaan, zodat het totaal van vandaag op 110km komt.
Sydney
Na een zeer vroege vlucht (wekker om 4.10u) arriveren we in Sydney om het eerste deel van de dag op het Philips kantoor aldaar door te brengen en later op de dag door te reizen naar Wollongong en Shellharbour waar de workshop gehouden wordt. Onderweg zien we nog de rook een stevige bosbrand. De ochtend van de workshop zien we pas op welke mooie plaats we verbleven hebben met de zon laag boven de horizon, het zicht op de jachthaven met vuurtoren en de dennenbomen langs de promenade. De workshop, met een grote verscheidenheid aan clinici van het ziekenhuis Illawarra, verloopt prima. De dag nadien brengen we ook op kantoor door, maar mijn laatste middag in Australië kan ik gebruiken om een blik te werpen op the Opera House en omgeving.
Drie weken hard werken en de workshop van gisteren zorgen ervoor dat ik wel toe ben aan een beetje rust. Vanochtend nog wat afsluitende besprekingen op kantoor en dan mag ik een middagje ontspannen. Ik laat me afzetten op The Rocks om met een blik op The Opera House te starten en daarna richting de Royal Botanical Gardens te lopen. Er staat een zeer harde wind, maar in de luwte en in de zon is het heerlijk zitten in het park. De verscheidenheid aan planten en bomen is groot en ik slenter lekker door het park. Aan het eind van de middag ga ik terug richting Opera House om dan 's avonds node de lichtshow mee te maken. Die blijkt echter, ondanks de mededelingen op de website, niet meer gehouden te worden en bovendien belt David dat zijn vluchten afgelast zijn. We spreken af op in de stad te treffen en samen een hapje te gaan eten om daarna terug naar de B&B te gaan. Helaas zijn mijn foto's van vandaag verloren gegaan na een foutje van mijn tablet...De volgende ochtend vlieg ik, ware het niet dat ook mijn vlucht nog last heeft van de wind en pas 1.5u later vertrekt dan gepland. Na een tussenstop op Jakarta vlieg ik door naar Schiphol om daarna per trein en bus weer thuis te komen.
