Dag: 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 [Reisdetails]
Frankrijk 2014 - Vogezen, Alpen, Zuidelijke Alpen, Mont Ventoux
Dit jaar zet ik weer koers naar Frankrijk om o.a. opnieuw een bezoekje aan Alpe d'Huez te brengen. Dit keer niet met de bus, maar met eigen auto, dus is een tussenstop in de Vogezen wel zo handig, zodat ik ook meteen de klimmen daar kan verkennen. Hoogtepunt van de reis is een groepsreis in de Zuidelijke Alpen, waarna nog enkele dagen bij de Mont Ventoux zullen volgen alvorens de terugreis aan te vatten.
Dag 0: 27-07-14 : Eindhoven - Le Valtin (auto); Le Valtin rondrit (Col du Surceneux, Col de Grosse Pierre, Col de Bramont, Le Markstein, Col du Grand Ballon; 102.1km, 1822hm)
De vakantie begint vroeg dit jaar. Om 5u staat de wekker zodat ik voor de drukte aan (en mocht de zon gaan schijnen, ook voor de hitte aan) op de bestemming kan komen. Er zijn meer vakantiegangers die eenzelfde plan hadden, maar echt druk is het niet op de wegen. De reis verloopt dan ook vlot en al gauw bereik ik de tussenstop in Luxemburg na ongeveer 2.5u rijden. Even goedkoop tanken en meteen een (tweede) ontbijtje nemen om even uit de auto te zijn. Ook de tweede helft van de reis gaat prima, al zijn de laatste ~10km een beetje té toeristisch. De GPS stuurt mij een klein weggetje op. Ik herken hem van mijn verkenning op googlemaps waar ik zag dat het een enigszins vervallen asfaltweg door het bos was. Met enige twijfel of ik dat wel moet doen, ga ik toch door. Het stuitert behoorlijk en is erg smal en de weg stijgt behoorlijk. Na de top van de heuvel houdt ineens de weg op; blijkt dat hier de andere kant (op een honderdtal meters na) onverhard is: een mix van zand, stenen en andere troep. Keren is ook niet echt een optie, dus dan maar door. Rustig aan, want ik wil geen lekke band hier in de middle of nowhere, waar overigens wel zo nu en dan een tegenligger is... dus nog oppassen ook. Uiteindelijk weer op de 'doorgaande' weg uitgekomen die ik beter vanaf het begin had kunnen volgen... ach ja, zo maak je nog eens wat mee. Toch maar even onder de auto kijken of ik geen gekke dingen heb gekregen door (opspringende) stenen en een flinke hobbel door het gras toen ik plots aan de kant moest voor een tegenligger, maar het ziet er gelukkig allemaal normaal uit. Niet veel later, omstreeks 11u bereik ik het hotel in Le Valtin.
Ik geef aan dat ik best na mijn ritje wil inchecken, maar het is geen probleem om nu alvast de sleutel te krijgen. Na gauw de auto uitgepakt te hebben, maak ik me klaar voor de eerste rit hier in de Vogezen. Het zonnetje schijnt en er zijn her en der wat wolken. De temperatuur loopt gestaag op als ik naar Gerardmer rijdt. Een beetje op en af, waaronder de Col du Surceneux, gaat prima. Even een blik werpen bij het meer waar 'Gerard' wel in gezwommen zal hebben en dan de route vervolgen. Een niet geregistreerd klimmetje doemt plots op als ik rechtsaf sla. Van vlak ineens naar 13%, dat is niet mis. Gelukkig duurt dit ding niet heel erg lang, maar een kleine aantekening (in mijn zelf samengestelde notities) had ik op prijs gesteld. Iets verderop staat dat er een wegafsluiting is en een omleiding. Niet wetende hoever die omleiding is, waag ik het erop door de afsluiting te rijden. Er blijkt een autorally te zijn die net even pauze kent. Schertsend zeggen de baancommissarissen dat Parijs 'die' kant op is. Ik geef aan dat ik iets achterop geraakt ben en blij ben met hun aanwijzing, waar hartelijk om gelachen wordt; Ik mag doorrijden. Er zijn heel wat wegen net voorzien van een nieuwe laag grind, dus wat extra voorzicht in de afdalingen is op z'n plaats. 
Na de Col de Grosse Pierre en de Col de Bramont volgt nu de langste klim van de dag: de Col du Grand Ballon, via Le Markstein. Le Markstein is eigenlijk niets meer dan een kruispunt bovenop een heuvelrug, waarna je nog 6km relatief vlak krijgt en de laatste km aan 8% om bovenop de top van de Vogezen te komen: de Col du Grand Ballon. De weg is hier nat en ik zie donkere wolken in de vallei aan de andere kant. Naar de top toe wordt het een stuk frisser, maar het is nog droog. Binnen koop ik wat drinken en vul mijn bidons. Een Fransman spreekt mij aan, maar ik kan er even niets van bakken. De vrouw achter de balie doet een wegwerpgebaar en zegt: "Il ne parle pas Francais". Door de combinatie van vermoeidheid van de klim, de warmte die ineens uitbreekt na plots stoppen met fietsen, de dorst, de onwennigheid na slechts een halve dag in Frankrijk en de onverwachte inhoud van het gesprek, lukt het me nu inderdaad niet. De man spreekt gelukkig ook Engels en hij geeft aan dat hij van de andere kant komt en al de hele dag in de regen rijdt en zich afvraagt of ik het niet vreselijk koud heb (zonder regenjas, overschoenen en zo). Ik geef aan dat ik het schreeuwend warm heb en uit de zon in Gerardmer kom. Hij baalt zichtbaar. Als ik weer naar buiten stap, begint het net te regenen. Ik besluit niet te wachten, regenjasje aan te doen en richting het droge dal te rijden. Ik vergeet daardoor een foto van het colbordje te maken... jammer dan. Na een paar km in de regen wordt het al lichter en droger en kan het regenjasje alweer uit. In plaats van een afdaling (waar ik op gerekend had) volgt een lang stuk van op en af. Alleen het laatste stukje (van 5km) naar het hotel gaat echt in afdaling, maar wat voor één: een lange rechte weg. Na een stuk bijtrappen maak ik me zo klein mogelijk en de teller loopt gestaag op naar net boven de 70km/u. Het is niet steil genoeg voor hogere snelheden, maar dit is een prima afsluiter. Ik kom pal voor het hotel uit en hoef alleen maar te remmen om de oprit (die omhoog loopt) op te komen.Na een heerlijke warme douche zet ik de TV aan voor de laatste etappe van de tour. Het duurt nog even voordat de rit interessant wordt, maar dat geeft niet, want ik moet toch nog wel even wachten totdat ik aan tafel mag voor het diner. Het is namelijk weer even wennen aan de etenstijden in Frankrijk. De rit van vandaag was 102.1 km lang en kende 1822 hoogtemeters, afgelegd met een gemiddelde van 27.3 km/u.
Dag 1: 28-07-14 : Le Valtin rondrit (Col du Surceneux, Col de la Schlucht, Petit Ballon, Col du Platzerwasel / Le Breitfirst; 102.0km, 2238hm)
De weersverwachtingen variëren van slecht tot slechter. Een blik op de Franse buienradar leert dat vanaf 9u het nog ongeveer 4u droog zal blijven, dat zou net genoeg zijn voor de stevige tocht die ik voor vandaag gepland heb. Na het ontbijt snel omkleden en op pad dus zodat ik omstreeks 9u op de fiets zit. Ik ben nog maar net op pad en het begint stevig te sputteren; dat was niet de afspraak... Gelukkig regent het niet echt door. Ook de tweede klim, de Col de la Schlucht gaat in de regen, maar na de top wordt het droog. Het lijkt erop dat de regen zich beperkt tot het dal dat ik nu achter me gelaten heb. De afdaling loopt over grotendeels nieuw asfalt en kent ruime bochten. Als het droog is, moet dit een heerlijke afdaling zijn. Nu ligt hij er wat half nat bij, dus kan ik niet al te veel risico nemen. Ik snap nu wel waarom William aangaf dat dit zo'n mooie klim is. Van deze kant is hij vele malen mooier dan van de andere zijden. De afdaling vlakt uit, maar loopt nog lang door het dal in naar de plaats Munster. Daar draai ik af om meteen de volgende klim aan te vatten: de Petit Ballon. De klim is erg onregelmatig en na 2km lichte stijging, krijg je ineens 11% om je kiezen. Over een smalle weg kronkelt de klim omhoog met gemiddeld 8%. Op 1 auto en 1 tegemoetkomende fietser na ben ik hier alleen. Bovenop lopen 2 mensen en komt nog 1 auto voorbij en verder is het leeg. Heerlijk!
De afdaling loopt lekker en gaat weer eens veel te snel voorbij. Het einde van deze afdaling betekent ook meteen de start van de volgende klim, de Col du Platzerwasel. Wederom een grillige klim met geregeld stukken van 10-12%. Kort voor de top schrik ik op uit mijn trance doordat iemand vlak achter mij luid spuugt. Het blijkt een asociale corpsbal uit Delft te zijn die het verdomt om terug te groeten... dan niet... In de uitloper van deze klim, naar Le Breitfirst, kom ik een hert tegen dat midden op de weg staat en mij rustig laat passeren. Na de top bereikt te hebben fiets ik even terug om nog even wat foto's te nemen, en het hert komt nota bene naar me toe. Doorgaans zijn die beesten zo schuchter als wat, maar deze is blijkbaar mensen gewend. De rit eindigt met het stuk op en af dat ook gisteren de rit afsloot met vervolgens de afdaling naar het hotel toe. Onderweg is helaas mijn Garmin tot drie keer toe uitgevallen en heeft bovendien het middenstuk van de rit niet vastgelegd. Bah... In het geval Garmin mee leest: Garmin, thanks for creating the most expensive piece of junk I have ever bought! De gegevens van de rit zijn als volgt: 102.0 km, 2238 hoogtemeters, 30.7 km/u gemiddeld.
Dag 2: 29-07-14 : rustdag
De weersvoorspelling blijkt uit te komen: een hele dag regen. Een mooie gelegenheid voor een rustdag dus. Het is wel opvallend te zien hoe Meteo France en Accuweather vandaag overeenstemmen terwijl ze voor omliggende dagen vooral in tegenspraak zijn in hun voorspellingen. Ik besluit naar het nabijgelegen snoepgoedmuseum te gaan. Nou... museum is het nauwelijks, meer een inzicht in het fabricageproces en vooral verkoop. Het is jammer dat de medewerkers die wat vertellen over hun werk slechts 'ratel-Frans' spreken en er bovendien veel achtergrondlawaai is zodat ik op 3 woorden na geen woord heb verstaan. Ze maken hier vooral zuurtjes en er wordt getoond hoe enorme ladingen suiker aan de kook gebracht worden om vervolgens op een met water gekoelde tafel uitgegoten worden om af te koelen terwijl er geur en smaakstoffen aan toe worden gevoegd. De stroperige massa die zo ontstaat wordt door een vorm-pers gedrukt om er snoepjes van te maken. Ook worden er grotere platen gevormd die vervolgens, om mij onverklaarbare reden, met de hand (en niet machinaal) in stukken geslagen worden. Dit proces maakt een dame die overigens, gezien haar uiterlijk, haar werk erg lekker vindt, volkomen onverstaanbaar. De vlarden die ik opvang zijn echter vooral van commerciële aard, dus ik mis hier niets. Na de rondleiding volgt het 'museum' bestaande uit 3 afgedankte koperen pannen, wat snoepblikken en een roestige inpakmachine waarna je vakkundig afgezet wordt in de winkel. Ik heb op voorhand besloten dit keer niet te nauw op de centen te letten en kom dus 33 euro lichter de zaak weer uit. Ik 'verzegel' de buit door de plastic zak dicht te knopen zodat ik er tijdens de vakantie niet aan kom, anders kom ik nog met lege handen thuis...
Dag 3: 30-07-14 : Le Valtin - Les Ougiers (auto); Les Ougiers - La Berarde v.v. (47.2km, 1173hm)
Het regent weer pijpenstelen in de Vogezen, dus geen ritje voor de transfer aan, maar hopen dat na aankomst het weer goed genoeg is voor een ritje. De hele autorit gaat in de regen, maar dat heeft natuurlijk als voordeel dat het niet zo warm is in de auto. Bij een oprit is het nog even oppassen geblazen en mag ik mijn antislipcursus-vaardigheden in de praktijk brengen. Ineens breekt de achterkant van de auto uit bij zo'n 50km/u waarna overstuur en onderstuur elkaar afwisselen. Gelukkig reageer ik snel genoeg en weet de auto uit de vangrail en het achterop komend/naaste verkeer te houden. Verder verloopt de rit voorspoedig en de laatste 50 km zijn droog. Bij het hotel aangekomen schijnt zelfs de zon. Af en toe valt een spettertje, maar regen kan je het niet noemen.Na ingecheckt te hebben spring ik op de fiets voor een ritje naar La Berarde. Een gevarieerde klim met een paar steile plekken, maar over het algemeen niet al te lastig en naar het einde toe afvlakkend. Onderweg zijn er prachtige vergezichten en kan je mooi de diepte in kijken en zien waar je vandaan komt. Met de wind in de rug gaat de klim makkelijk en ook de afdaling verloopt gladjes. Terug bij het hotel aan de pasta om de nodige energie op te doen voor de rit van morgen.
Dag 4: 31-07-14 : Les Ougiers - l'Alpe d'Huez v.v. (69.7km, 1874hm)
Vandaag is het doel om de vorige tijd op de 'Hollandse berg' uit de boeken te rijden. Bij het opstaan voelt de rug niet goed aan, blijkbaar verkeerd gelegen vannacht, dus maar even smeren en hopen dat dat helpt. Na rustig inrijden kom ik aan in Le Bourg d'Oisans. Vol goede moed begin ik vanaf de rotonde, maar al gauw merk ik dat ik niet in mijn ritme kom, net zoals vorige keer, 6 jaar geleden. De uitlaatgassen helpen ook niet echt mee, het is erg druk met stinkende auto's. De tweede helft loopt beter, al gaat het nog steeds niet vanzelf en gutst het zweet uit m'n lijf. Door het centrum van Alpe d'Huez is het weer even zoeken, zeker nu er her en der hekken staan ivm de triatlon die later vandaag plaatsvindt. Iets anders dan gepland, maar toch correct kom ik bij de tourfinish uit. Ik druk de knop in, en mijn vermoeden wordt bewaarheid... een tijd onder het uur zit er ook vandaag niet in 1.00.54 (van rotonde tot aan tourfinish)... (Velen meten overigens vanaf de eerste bocht, dat gaat dus wel net binnen het uur)Ik rij door tot helemaal boven, waar een mooi meertje (Lac Besson) is en ik op een bankje wat kan opdrogen, want ik ben door en door nat. Het uitzicht is mooi, want er hangen nog wat wolken die langzaam oplossen en ertussendoor is het dal te zien. Ik daal af naar Huez en van daar naar Villard Reculas. Vanaf hier volgt een mooie afdaling met lange rechte stukken naar de voet van de Glandon, zo is de bedoeling... Plots wordt het echter heel mistig, ik zie hooguit nog 15m ver. Zo hoef ik hier niet af te dalen, dus keer ik om en rij de Alpe d'Huez over de bekende kant naar beneden. De klim naar de Glandon/Croix de Fer laat ik voor wat het is, want die ligt ook geheel in de mist/wolken. In Le Bourg d'Oisans haal ik een lekker ijsje en dan ga ik terug naar het hotel. Het zit heerlijk op het terras... morgen pak ik de fiets wel weer.
Dag 5: 01-08-14 : Les Ougiers - Col du Lautaret - Col du Galibier v.v. (101.3km, 2569hm)
Het wordt schitterend weer vandaag, dus staat de rit naar de Galibier op het programma. De ochtend begint nog wat bewolkt, maar al gauw breekt de zon door, dus ben ik blij dat ik gesmeerd heb. Na een klein stukje afdalen begint de klim van zo'n 45km. Tot aan het stuwmeer is de klim licht en vanaf daar zal hij slechts zwaarder worden. Ik fiets een paar anderen voorbij en merk dat de laatste zich in mijn wiel nestelt. Een plakkertje dus... Wanneer de weg meer begint te klimmen kijk ik eens of ik hem kan lossen, maar behalve dat ik een versnelde ademhaling achter me hoor, verandert er niets. Op een wat makkelijker tussenstuk komt hij langszij en vraagt me waar ik vandaan kom en hij geeft aan dat ik een goed ritme heb. We raken aan de praat en hij blijkt uit Parijs te komen en nu in Alpe d'Huez te zitten. Ook hij wil de Galibier op, maar zou een maat treffen op de Lautaret. We fietsen samenop naar de Lautaret, hij in mijn wiel (wat hij beter kan dan ik in iemands wiel) van het ene naar het andere km-bordje.
Op de Lautaret besluit hij te wachten op zijn maat; ik klim door naar de Galibier, die van deze kant een vrij constante helling kent van 7%, met uitzondering van de laatste kilometer die 10% helt. Er is hier meer volk op pad en het motiveert wel om deze mindere goden voorbij te rijden. De laatste km gaat staande op de pedalen en dan volgt de top. Bovenop neem ik de tijd om van het uitzicht te genieten en wat foto's te nemen. Dan zie ik mijn fietsmaatje van daarnet ook bovenkomen, zijn maat blijkt nog in Bourg te zitten. Na wat gegeten te hebben dalen we samen naar de Lautaret, en ook twee andere gasten van het hotel blijken bezig met de afdaling. Terug op de Lautaret bestel ik een crepe des myrtilles en wat drinken en vul meteen mijn bidons. Met m'n fietsmaat raak ik aan de praat over allerhande wielrenverhalen met prachtig uitzicht op de bergen.
De verdere afdaling kan je lekker bijtrappen, helemaal tot aan de afslag naar het hotel. Onderweg sla ik nog even af richting het skistation Auris, zonder te weten wat me precies te wachten staat. Het bordje onderaan de klim zegt: 12km aan 4.9% gemiddeld, maar de weg loopt op met 3km aan 10-11%, dan volgt een afdaling waarna ik in de verte zie dat nog flink meer geklommen moet worden tegen mij onbekende percentages. Als die afdaling zorgt voor gemiddeld 4.9%, dan ben ik bang voor wat nog komen gaat en heb ik daar eigenlijk niet zoveel trek meer in. Ik besluit om te keren en ga verder over de grote weg terug naar het hotel. Af en toe even stevig op de pedalen om wat irritante camperbestuurders voorbij te schieten en dan volgt alweer de afslag naar La Berarde en het hotel. De laatste hoogtemeters naar het hotel doe ik op een rustig tempo en dan zit de rit van vandaag er alweer op. In totaal 101.3 km en 2569 hoogtemeters, afgelegd met gemiddeld 24.2 km/u.
Dag 6: 02-08-14 : Les Ougiers - Guillestre (auto); Guillestre - Ceilac v.v. (51.2km, 1421hm)
Vandaag belooft het slecht weer te worden en vertrek ik uit het hotel in Les Ougiers om aan te sluiten bij de groepsreis vanuit Guillestre. De groep blijkt 's ochtends aan te komen in Les Ougiers om dan ofwel te fietsen ofwel met het busje gebracht te worden. Ik blijf na het ontbijt nog even om de rest gedag te zeggen en aan tafel doen we een rondje namen: Bert, Dick, Ewout, Gerrit, Ivo, Marcel, Sieto, Ward, en begeleider Filip. Dan blijkt dat er een kleine bus geleverd is en niet iedereen die niet wil fietsen, plus alle spullen in 1 keer overgebracht kunnen worden. Mijn trouwe Astra biedt de helpende hand, want voorin kan nog iemand zitten en er passen nog 6 sporttassen bij in, naast mijn spullen en fiets. Het is redelijk druk onderweg en echt opschieten doet het niet, maar dat geeft niet, want dan kunnen we nog wat langer van het uitzicht genieten. Het weer knapt behoorlijk op en bij aankomst in Guillestre schijnt de zon. Wel is er ander weer op komst, dus niet te lang treuzelen voor vertrek voor een klein rondje. Ik maak een ritje naar Ceilac, op aanraden van collega Helen en reisbegeleider Filip. Vanuit Ceilac kan je nog twee wegen inslaan om naar grotere hoogte te gaan, beide verken ik: Vallon du Mélézet en Les Balcons du Christillan. Het zijn rustige weggetjes die af en toe best pittig klimmen, maar vooral gekenmerkt worden door slecht asfalt. Straks in de afdaling is dat goed oppassen. Op deze hoger gelegen smalle wegen is het lekker rustig, ik kom een paar wandelaars tegen en 1 of 2 auto's. De weg loopt parallel aan een riviertje dat voor het enige geluid zorgt. Zo nu en dan weet een vogel de rivier te overstemmen, maar verder is het hier heerlijk stil. Terug op de grote weg richting het dal gaat het dalen een stuk vlotter, al staat er een stevige wind tegen omdat er slechter weer op komst is. Aangekomen in Guillestre ben ik net voor de eerste druppen aan en later op de middag zal nog een stevige onweers- en hagelbui losbarsten. 's Avonds is het gezellig aan tafel met de 10 man tellende groep.
Dag 7: 03-08-14 : Guillestre rondrit La Boucle d'Izoard (Col d'Izoard, Rampes de Freissinieres; 94.7km, 2166hm)
De voorspellingen voor vandaag zijn niet best, maar een blik naar buiten doet vermoeden dat het best eens beter kan worden dan verwacht. Als we vertrekken is het droog en vanuit Guillestre is het na een klein stukje vals plat naar beneden meteen klimmen naar de Col d'Izoard. Op een paar spetters na blijft het droog en de klim loopt lekker. Zonder er erg in te hebben rij ik weg van de rest van de groep. De 5 a 6 km aan 9% op het eind gaan over glad asfalt, dat bolt goed. Als ik achterom kijk, zie ik niemand over een stuk van zo'n 2.5km, dus bovenop hoef ik niet te wachten. Er staat een flinke wind op de top, dus na wat foto's gemaakt te hebben ga ik gauw door richting Briancon. In de afdaling is het eerst nog even opletten op half natte wegen, maar iets verderop kan het tempo omhoog op de droge stukken. Plots zie ik Filip staan met de bus. Na wat gegeten en gedronken te hebben ga ik met Bert, Ewoud en Ivo weer op pad, de zon tegemoet. Na de afdaling wacht ik even op de rest om dan met z'n vieren de glooiende rit terug naar Guillestre aan te vatten. Al gauw blijkt dat Bert en ik toch wel wat sneller klimmen dan de anderen, dus splitsen we op. We krijgen als toetje een stevige pukkel met 2km aan 11% die de kuiten stevig doet voelen: Rampes de Freissinieres. Daarna volgt nog wat gematigder op en af. Wel staat de wind op kop, dus het is nog stevig trappen. Bert zit er wat doorheen, dus neem ik het kopwerk op me. Als de afslag naar Guillestre van de grote weg volgt, loopt de weg nog even gemeen op. De benen doen toch al zeer, dus maar even doortrekken. Het wordt stil achter me en ik zie in de verte een groepje renners rijden op het laatste klimmetje. Die wil ik nog even pakken, dus nog maar een tandje erbij. Moe maar vooral voldaan kom ik bij het hotel aan. In de tuin zit het heerlijk onder de bomen en met wat eten en drinken houden we het wel uit totdat de rest binnen komt druppelen. De Boucle d'Izoard kende 94.7km, 2166hm en ging met 24.9km/u.
Dag 8: 04-08-14 : Guillestre - Col Agnel v.v. (83.2km, 1978hm)
Er komen wat wolken binnendrijven, maar die gaan vandaag al gauw over in een zonovergoten dag. De rit voert in het begin over dezelfde weg als richting de Izoard, echter gaan we dit keer rechtdoor richting de Italiaanse grens. Ik besluit het vandaag rustig aan te doen om de knieën, die al wat pijnlijk beginnen te worden, wat rust te gunnen, maar ondanks twee plaspauzes en een tandje lichter rijden dan gisteren, rij ik toch weer op kop door het dal. Er volgen een paar in mijn wiel die af en toe een paar meter geven en dan weer aansluiten. Als de klim naar de Col Agnel echt begint te klimmen raakt de groep wat meer verspreid, maar blijven Bert en Ivo in de buurt. Na een dorpje volgt een relatief vlak stuk, waar ik aan de schakelgeluiden hoor dat mijn kompanen weer wat dichter komen. Dan begint de klim voor de tweede keer met stevige hellingspercentages. Langzaam maar zeker loop ik iets uit en als op 5km voor de top Filip met de auto staat, begint de klim pas echt: de laatste 5km gaan aan 9%. Echt op het gemak kan nu niet meer, maar toch wel iets op reserve rij ik door. Na iedere haarspeldbocht peil ik even hoe het met de anderen zit door achterom te kijken en zie dat ik gestaag iets aan voorsprong uitbouw. Het uitzicht is hier fenomenaal, maar de laatste loodjes zijn hier wel zwaar. Vooral de laatste kilometer is lastig als de grens van 2700m hoogte wordt overschreden. Dan volgt de top op 2748m.
Het uitzicht naar beide kanten is geweldig en wordt op de gevoelige plaat vastgelegd. Er staat een stevige bries, dus na wat schuilen naast een geparkeerde auto, daal ik weer 5km af naar de pauzeplaats. Filip heeft de soep al klaar en we kunnen aanschuiven op een gloednieuwe houten bank. Vandaag kan er uitgebreid geluncht worden, want de rest van de rit is in dalende lijn terug naar het hotel. We laten het ons smaken en dalen vervolgens in rap tempo naar Ville-Vieille. Ik blijk wat vlotter gedaald te hebben dan de rest, want ik zie geen spoor van de anderen, dus vervolg ik mijn rit door het dal terug naar Guillestre. Wederom staat de wind op kop in deze afdaling, dus moet er nog flink getrapt worden. In Guillestre is het, na een lekkere douche, genieten van het zonnige weer op het terras na afloop van de 83.2km lange rit met 1978 hoogtemeters, met een gemiddelde snelheid van 23.8km/u.
Dag 9: 05-08-14 : Guillestre - Jausiers (Col de Vars, Le Super Sauze; 72.54km, 1803hm)
De rit van vandaag voert over de Col de Vars en als toetje zal de klim naar Le Super Sauze volgen. Vanuit Guillestre loopt de weg gelijk op en tikt zo nu en dan stevige percentages aan. De klim is vrij onregelmatig en bestaat eigenlijk uit twee delen. Na het eerste deel volgt een stuk relatief vlak, met zelfs een stukje afdaling, waarna de klim weer verder gaat. Vrij gemakkelijk kom ik boven en wacht op Ward, Ivo en Dick. Dit is typisch zo'n klim waar de reis mooier is dan het doel, want bovenop is weinig te zien, terwijl gedurende de hele klim een mooi zicht geboden wordt op het dal en de tegenovergelegen, besneeuwde bergtoppen. De afdaling is snel en de teller loopt op tot boven de 80km/u. In het begin is het nog even oppassen als geregeld tegenverkeer ervoor zorgt dat de bochten suboptimaal moeten worden aangesneden, maar later wordt de weg leger en overzichtelijker en kan het gas er echt op. Als de afdaling afvlakt is het uitkijken naar de bus van Filip, die de lunch alweer klaar heeft staan. De soep smaakt weer prima en brood, fruit en andere versnaperingen vervolmaken de lunch. Als iedereen lang en breed uitgerust is, ruimen we gezamenlijk op en gaan weer op pad. 
Ongemerkt rij ik, met Ivo in mijn wiel, weg van de rest. Wanneer ik dat doorkrijg gaat er nog een tandje bij op de weg via Jausiers naar Barcelonette. Mijn plan is om Ivo bij de voet van Super Sauze af te zetten om dan rustig aan te doen en hem de bergpunten van de laatste top van vandaag te schenken. Licht bergaf, maar met tegenwind, rijdt het lekker op de grote plaat. Als we afslaan vanuit Barcelonnette naar de klim moet Ivo even wat beesten uit zijn helm werken, ik rij rustig door. Wanneer de klim de 10% in de tweede kilometer overschrijdt kan ik ook niet echt meer rustig aan doen, en zo rij ik toch weer vooruit. De rest van de klim doe ik op het gemak en onbedoeld kom ik toch weer als eerste boven. Niet veel later volgt de rest voor een verfrissend drankje en versnapering van Filip. De afdaling loopt lekker door ruime bochten en het laatste stuk terug naar Jausiers, dit keer licht bergop maar met wind in de rug gaat ongeveer net zo vlot als daarnet op de heenreis. Het hotel is vlot gevonden en na een douche is het heerlijk toeven in de schaduw op het terras. Vandaag reed ik 72.54km met 1803hm en gemiddeld 23.8km/u.
Dag 10: 06-08-14 : Jausiers rondrit (Col d'Allos, Col des Champs, Col de la Cayolle; 135.1km, 3315hm)
Vandaag staat de koninginnerit op de planning. Drie cols van 'eerste' categorie over een parcours van ongeveer 135km. Gisteravond hebben we aan tafel gesproken over wat voor gemiddelden mogelijk zouden moeten zijn. Wellicht een beetje overmoedig zeg ik dat het wel met gemiddeld 25km/u zou moeten kunnen lukken. Filip geeft aan dat ik dan toch wel om 12u op de pauzeplaats bovenop de Col des Champs moet zijn; "dat lukt je niet" zijn inschatting. Om 6 minuten over 9 vertrekken we van het hotel. Ik wil even warm rijden voordat de klim begint, dus de rit naar Barcelonette gaat op de grote plaat. De klim loopt lekker en biedt mooi uitzicht over het dal. Op de top van de Col d'Allos neem ik even de tijd om wat foto's te maken, een banaan en reepje weg te werken en zet daarna de afdaling in. Qua tijd zou het moeten kunnen lukken om op tijd op de pauze aan te komen. De afdaling gaat vlot en wanneer het bijtrappen wordt, gaat de grote plaat er weer op. Even opletten om de voet van de Col de Champs te vinden, want het straatje lijkt net een inrit. De weg is erg slecht en onregelmatig, maar dat laatste is wel prettig want het zorgt voor wat recuperatie na de steile stukken. In de klim ben ik regelmatig aan het rekenen: met welke snelheid rij ik, hoeveel kilometer is het nog tot de top en hoeveel tijd heb ik nog tot 12u. Om 12.02 zet ik de fiets stil naast de bus. De 'chef' is streng: "ik zei toch, niet voor 12 uur". Gezien de 6 minuten vertraging bij de start, is het toch binnen de 3 uur, dus zelf ben ik wel tevreden. De rest komt ook binnen gedruppeld en de lunch smaakt prima. Ook komt er een Fransman boven die ik in de klim heb ingehaald. Ongetwijfeld gevoed door mijn shirt (het kampioenstenue van Cancellara) vraagt hij of ik een motortje in mijn fiets heb en zegt: "Tu m'as fait un courant d'air!" (vrij vertaald iets als: "ik voelde een rijwind toen je langs kwam"). Die steek ik in mijn zak :).
Samen met Bert ga ik de afdaling in en beneden wacht ik hem even op om samen aan de laatste col van de dag te beginnen. Op een gegeven moment geeft hij aan dat het hem te vlot gaat en dus pakken we ons eigen tempo. Na initieel een gat geslagen te hebben, zie ik in de rest van de klim dat hij op dezelfde afstand blijft. De klim valt me zwaar door wat er al in de benen zit, de hellingsgraad en de brandende zon. De laatste twee kilometers gaan weer wat beter met de notie dat het einde van de pijn nabij is. Bovendien zie ik Filip een aantal bochten lager rijden achter een langzaam rijdende auto. Het moet mogelijk zijn voor hem boven te zijn op de Col de la Cayolle. Met een eindsprintje lukt het net. Er is gewaarschuwd voor de laatste afdaling voor slechte weg en steenval. Uiteindelijk blijkt dat best wel mee te vallen en loopt ook deze afdaling lekker. Zo nu en dan even schelden op Fransen die niet kunnen rijden om er dan voorbij te steken en lekker door te rijden. Deze weg loopt niet zo heel steil af en is lekker bochtig. Vanuit Barcelonette kan er weer lekker doorgestoomd worden licht bergop met de wind in de rug. Met mijn kampioenstrui van Fabian Cancellara aan, zal ik nog even goed m'n best doen tot aan het hotel. Uiteindelijk komt het gemiddelde uit op 24.5km/u over 135.1km km met 3315 hoogtemeters.
Het doet me goed te horen dat er 's avonds in de groep gebroed wordt op een plan om mij toch nog wat bergpunten afhandig te maken :).
Dag 11: 07-08-14 : Jausiers - Col de la Bonette - St Etienne de Tinee - Col de la Bonette - Jausiers (99.1km, 3280hm)
Na de zware rit van gisteren volgt vandaag een rit over twee cols van buitencategorie. Het draait het vandaag voor geen kant en dat terwijl het dak van Frankrijk wordt aangedaan: de Col de la Bonette, met 2802m een artificieel opgehoogde col om de claim te kunnen maken. Vanuit Jausiers is het 23km klimmen naar de top. Er is wat verdeeldheid in de groep over het vervolg na deze klim, een deel wil terug en mogelijk een klein colletje rijden, een ander deel gaat de col over om hem van de andere kant te beklimmen (vanuit St Etienne de Tinee, 25km lang). Na enige twijfel sluit ik aan bij de groep bikkels. Na een belabberde eerste helft van de klim, gaat de tweede helft beter. Ik rij wat eerder gestarte groepsgenoten voorbij en Ivo haakt even aan. Verderop zie ik dat hij het gat langzaam aan het dichten is. Het zal me toch niet gebeuren dat ik kort voor de top nog voorbij gereden wordt door iemand die deze col slechts van 1 kant doet vandaag... Ik versnel iets, maar ook niet teveel omdat ik weet dat er nog een zeer zware slotkilometer aan komt. Vanaf 2700m gaat het namelijk met meer dan 10% omhoog en met de nodige zuurstofschuld op deze hoogte valt dat niet mee. Ik zet nog een laatste keer aan om zeker te zijn niet ingehaald te worden en kom met een kuchje aan op de top. Bert was kort voor mij boven, maar ook een tiental minuten eerder gestart.
Na wat gedronken en een kleinigheid gegeten te hebben volgt de afdaling, waar we verzamelen voor de uitgebreidere lunch. Filip heeft heel wat lekkers (brood, fruit, koekjes, ...) gehaald en op een rustig plekje langs de rivier smaakt het prima. Er is een donkere lucht op komst, dus niet te lang blijven hangen alvorens te beginnen aan de terugkeer. Deze tweede klim voelt een heel stuk zwaarder aan, vooral omdat de eerste klim nu in de benen zit. Ook hier zijn de laatste loodjes het zwaarst; ik ben blij dat ik boven ben. Een derde treffen met Filip geeft gelegenheid om de dorst te verhelpen met wat ice-tea alvorens de laatste afdaling in te gaan. Met soepele bochten loopt de weg heerlijk richting het dal, een geweldige afdaling. Onderweg staan nog steeds de fotografen die mij in de klim ook al vast hebben gelegd, die me ook in de afdaling weten vast te leggen. Onderaan de afdaling is het nog een kilometertje min of meer vlak tot het hotel en dan zit de rit van vandaag er weer op, dit keer met gemiddeld 20.5km/u (de traagste rit) over 99.1km met 3280 hoogtemeters.
Dag 12: 08-08-14 : Jausiers - Guillestre (Col de Pontis, Puy-Sanières, Les Orres - Station; 124.1km, 2500hm)
De dag begint met een licht aflopende weg naar de voet van de Col de Pontis. Ivo heeft er zin in, hij rijdt langzaam weg van de groep. Ik ga erachter aan en samen rijden we verder het dal in. Het is een redelijk drukke weg, maar met snelheden tussen 40 en 60km/u is het snelheidsverschil met het overige verkeer niet zo groot. Mijn eerste kopbeurt doet nog een beetje zeer van gisteren, daarna neemt Ivo over en als ik weer op kop kom, draait alles weer soepel. Kort voor de voet van de Pontis komen Ewoud en Bert aangesloten en tezamen draaien we de steile weg op. Direct gaat het aan 10% omhoog, en dat zal de komende 5km, tot 300m voor de top, niet veranderen. Het laatste stukje is iets minder steil. Bert volgt mij nauw, maar op één derde van de klim komt hij voorbij. Het lijkt mij nogal vroeg, maar hij peddelt makkelijk op zijn 30-28. Op mijn 30-25 is het iets meer harken, en ik kan zijn tempo net niet volgen. Naar de top toe moet Bert zijn uitval bekopen en langzaam kom ik dichterbij. Op 500m voor de top wil ik aangaan en juist op dat moment pikt hij een steentje op dat blijft hangen tussen band en frame. Hij zet zijn fiets even stil en kan direct weer verder omdat het steentje wegvalt, maar ik heb het ruime sop gekozen. Ik hoor hem aanzetten en geef nog eens extra gas. De col wordt iets minder zwaar op 300m voor de top, maar het laatste stukje gaat weer zwaarder omhoog, daar mag ik niet stilvallen. Ik zet alle zeilen bij en weet als eerste de top te bereiken. Van juichen is nog geen sprake, ik heb even nodig om op adem te komen. Na Bert komt Ivo vrolijk peddelend boven; zo kan het dus ook ;). De rest volgt snel en na een hergroepering zetten we de afdaling in.Een mooi uitzicht op het meer van Serre-Ponçon volgt, waar even een foto van genomen moet worden. Goed opletten hier, want er ligt veel gruis op de weg. Er volgt nog een klim naar Puy-Sanières, waar in de tour van de andere kant een tijdrit is gereden. Het klimmen gaat nog vlot, en al gauw los ik Bert die de Pontis nog in de benen voelt. Kort na de top staat Filip klaar met de lunch, dit keer met soep en veel vers fruit, heerlijk! Samen met Ward besluit ik nog een extra klim in te lassen, naar Les Orres, waar een ski-station is op 1650 en op 1800m. We doen beide dorpjes aan en duiken daarna de afdaling in. De klim liep lekker, maar de afdaling nog veel lekkerder. De bochten zijn hier ruim en kan je bijna allemaal op volle snelheid nemen, heerlijk! In de klim kwamen we overigens nog twee skateboarders tegen die met ware doodsverachting naar beneden kwamen (lees: bord helemaal dwars, hand en billen op het wegdek om af te remmen om dan weer overeind op het bord te komen). We doorkruisen het drukke Embrun om daarna de route weer op te pakken over een rustig weggetje dat wat op en af gaat langs de berg, heerlijk. De benen voelen nog goed aan en ik trek lekker door naar Guillestre als Ward aangeeft dat we beter op eigen tempo verder kunnen rijden. In het dal is het heet, maar bij het hotel wacht een verfrissende douche. Stand van vandaag: 124.1 km, 2500 hm in 25.9 km/u gemiddeld.
Dag 13: 09-08-14 : Guillestre - Vacqueyras (auto; rustdag)
Vandaag is het laatste ontbijt met de groep. Om 9 uur stappen de meesten op de fiets om terug te rijden naar Les Ougiers om daar ofwel op de bus te stappen ofwel een andere reis te vervolgen. Voor mij staat er ook een transfer op het plan, maar wel met de auto. Na de vele kilometers en hoogtemeters van de afgelopen dagen, besluit ik vandaag een rustdag te houden en alleen de autorit richting Mont Ventoux te doen. Ondanks dat ik denk voor de drukte door Embrun te kunnen komen, sta ik al 2km voor de stad stil... file. Uiteindelijk blijkt er een peugeotje stil te staan aan het begin van de lange brug over het meer. Op het moment dat ik daar aan kom, besluiten ze de auto weg te duwen, niet terug de brug af, maar de helemaal naar de andere kant. Uiteindelijk levert het 30 minuten vertraging op voordat ik goed en wel afstand heb afgelegd. Als verderop de boel weer vast staat in een ander dorp, besluit ik af te slaan en een alternatieve route te pakken over rustiger wegen. Er volgt een heerlijke rit door de Gorges de la Méouge. Na een stop bij de supermarkt is het tijd voor een picknick langs de rivier. Gedurende deel twee loopt de temperatuur in de auto behoorlijk op en als ik in de buurt kom van Vacqueyras ben ik blij er bijna te zijn, nog 5 minuutjes. Dan staat het verkeer weer stil... er is een ongeluk gebeurd en de weg is volledig geblokkeerd en het duurt zeker nog een halfuur, waarschijnlijk langer, voordat de boel weer vrij is, aldus de politie. Rechtsomkeert dus en middels de gps kom ik 30 minuten later dan gepland aan bij het hotel. Het is boven de 30 graden en ik ben dolblij dat er een zwembad is waar ik een frisse duik in kan nemen. 's Avonds eet ik in het dorpje en bestel als voorgerecht, hoe gepast, een Salade du Ventoux. Het blijkt een berg van sla te zijn met een kaasdingetje erop met daarin twee 'antennes' (spaghetti stokjes).Dag 14: 10-08-14 : Vacqueyras rondrit (Mont Ventoux, Col de Notre Dame des Abeilles; 121km, 2435hm)
Na de rustdag van gisteren, moet het lijf nog even op gang komen vandaag. Gelukkig heb ik 20km om warm te rijden voordat ik in Bédoin aankom. Ondanks dat ik 8.10u al op de fiets zit, is het al warm en gutst het zweet m'n lijf uit. Bij het fonteintje in Bédoin tank ik even bij om dan aan de missie van vandaag te beginnen: De klassieke beklimming van de Mont Ventoux. In het begin wil ik geen tijd laten liggen, dus volle bak vanuit de start. Samen met mij start een man op retro-fiets met traditionele overbrenging... ik moet er niet aan denken op dat verzet de steile stukken te moeten rijden, ik wens hem "bon courage". De eerste kilometers gaan makkelijk en op hoog tempo, maar bij het inrijden van het bos gaat het tempo toch behoorlijk omlaag omdat meteen 10% moet worden overwonnen. Met de blik op oneindig stoom ik door en haal de één na de ander in. Als m'n longen aangeven dat het hoogfrequente gehijg een beetje teveel van het goede is, doe ik eventjes ietsjes rustiger aan op een stuk van 8.5%, maar als de pijn vermindert gaat de trapfrequentie weer omhoog. Ik blijf in mezelf herhalen "courant d'air" (zie hierboven) en put daar de nodige energie uit. Tot mijn genot zijn er nauwelijks vliegen, ik heb er slechts twee gezien/gevoeld. Ik ben blij om eindelijk Chalet Reynard te zien, omdat vanaf daar de hellingshoek ietsjes vriendelijker wordt (7%). De wind staat niet ongunstig en het tempo kan aardig omhoog. Er zijn heel wat fietsers die hier gas terugnemen om even op adem te komen, maar daar doe ik niet aan. Ik zie de top en ben op en top gefocust. Nadien bedenk ik me dat ik het monument van Simpson zelfs niet gezien heb. De eerste fotograaf neemt niet eens de moeite om een foto te nemen, want dan zou hij verdomd hard moeten rennen om mij z'n kaartje te kunnen geven. Hij zit ook wel op een heel lekker lopend stuk. Op het eind volgen nog twee zware kilometers van >9% en na de laatste bocht komt de typische harde wind over de top en moet nog even stevig aangezet worden om de laatste 50m door te komen. Op de streep druk ik de stopwatch in en zie tot mijn genoegen 1u27m staan. Ik stop in de luwte van een geparkeerd busje en pak even een minuutje om uit te hijgen. Veel meer zat er ook niet in vandaag.Ik besluit af te dalen naar Sault en rij via de Col de Notre Dame des Abeilles en Carpentras terug. In Sault is het druk met toeristen, stinkt het op iedere straathoek naar sigarettenrook en is met moeite een fatsoenlijk terrasje te vinden. Ik koop een sandwich bij de bakker en bestel een ice-tea op het terras van een café. Daarna is het kort afdalen, maar dan moet er weer geklommen worden. Tot de top van de klim is het nog flink klimmen, stukjes afdalen, weer klimmen, afdalen en nog eens klimmen. Dan volgt een lange afdaling naar Villes-sur-Auzon, helaas met geregeld tegenwind die behoorlijk aangesterkt is. Bijtrappen en daarna zo klein mogelijk maken is het devies. Vanaf de voet staat de wind licht in het voordeel en loopt de weg langzaam maar zeker af naar Carpentras, zodat de grote plaat er weer op kan en ik heerlijk kan doorstomen. Het is heet in het dal (34 graden), dus weer de hoogste tijd om vocht aan te vullen. In Carpentras is alles gesloten (het is zondag), behalve een klein winkeltje waar ik de goedkoopste gekoelde ice-tea van deze vakantie tref: 1 euro voor een halve liter, dat spreekt me meer aan dan 3 euro voor 200ml in Sault. Het eerste flesje is zo leeg, dus ik koop nog een tweede en laat mijn bidon met water vullen. Na even zoeken hoe de stad uit te komen, volgen nog 10km naar Vacqueyras. De rit kende in totaal 121.0 km, 2435 hoogtemeters en ging met 25.5 km/u gemiddeld.
Dag 15: 11-08-14 : Vacqueyras rondrit (Gorges de la Nesque, Col des Aires, Col de Fontaube; 131.6km, 1484hm)
Na gisteren de Mont Ventoux op te zijn gereden, volgt vandaag een rit rondom de Mont Ventoux. De lokale wielerclub heeft het hotel voorzien van een aantal rondritten, waaronder deze rit van 132km. De eerste 60km tot in Sault gaan nog wel redelijk. Ik fiets door de Gorges de la Nesque, waar een lokale fietser zich in mijn wiel nestelt. We raken wat aan de praat en fietsen samen verder. Hij keert op een gegeven moment om, nadat zijn gehijg aangeeft dat hij boven zijn macht aan het fietsen is geweest. Alleen rij ik verder en geniet van het uitzicht en de geurende lavendelvelden rond Sault. Daar koop ik wat te drinken en vul mijn bidons met vers water. Daarna slaat de verveling toe... ik ben de afgelopen verwend met geweldige vergezichten, maar aan deze kant van de Ventoux lijkt alles op elkaar: beboste heuvels met weinig uitzicht, matige wegen en enorme hitte. M'n kont doet zeer en ik heb er eigenlijk geen zin meer in. De 70 resterende kilometers lijken maar niet voorbij te willen gaan. De weg heuvelt op en af, maar als de laatste 10km aanbreken, gaat de weg eindelijk echt naar beneden zonder nog eens omhoog te knikken. Op de grote plaat bereik ik het hotel. Nu gauw het zwembad in om de hitte uit m'n lijf te krijgen. Deze laatste rit ging over 131.6km, met 1484hm en 28.5km/u gemiddeld.Dag 16: 12-08-14 : Vacqueyras - Eindhoven (terugrit, auto)
Ik heb de vorige dag al afgerekend, zodat ik voor 6u 's ochtends kan vertrekken. De wekker staat op 5 uur en om 5u40 zit ik in de auto. Daardoor blijf ik de hitte mooi voor in mijn rit noordwaarts. Via Orange zit ik zo op de Route du Soleil en via Lyon, Dijon en Nancy kom ik in Luxemburg. Vlak voordat ik de grens over ga, zie ik op de borden dat er een auto in de fik staat, 4km verderop. Niet veel verder staat het verkeer helemaal stil en kan ik nog net een afslag nemen. Ik rij een stukje binnendoor, combineer dat met m'n tankstop en kom 5km verder weer de snelweg op, voorbij het probleem en kan ongehinderd doorrijden. Na 9u50m kom ik aan in Eindhoven waar net een flinke bui losbarst. Na even gewacht te hebben in de auto, wordt het droog en kan ik de auto uitpakken. De vakantie zit er weer op.
