Duitsland Dag: 1 2 3 4 5 ; Noorwegen Dag: 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 [Reisdetails]

Noorwegen 2023 - Emden-Ålesund

Na de geweldige reis van 2019, verneem ik dat Marcel een nieuwe versie aan het voorbereiden is die in het Zuiden een meer Westelijke route neemt. Nadat ik een seintje krijg dat de reis beschikbaar is, boek ik meteen en zo komt het dat er een tweede Noorwegenreis komt. Als voorbereiding ga ik kort voordien nog naar de Eifel, die dagen heb ik aan het verslag toegevoegd.

Duitsland 2023 - Eifel

Dag 1: 26-05-2023 : heenreis en rondrit Heimbach (119.0km, 2052hm)

Tijdens de heenreis merk ik dat mijn navigatiekaart nu (16 jaar na aanschaf) toch wel wat verouderd is. Omdat ik links gehouden heb waar het nu rechts had moeten zijn, moet ik even 5km heen en terug naar de volgende afslag om rechtsomkeerd te kunnen. Korter bij de bestemming maak ik nog een klein foutje door rechtdoor vs "zo goed als rechtdoor" niet gauw genoeg weet te onderscheiden. Ik besluit de volgende afslag te nemen ipv om te keren, maar beland in een festijn van afgesloten wegen door wegwerken en eenrichtingsverkeer. Als er daarna ook nog een shovel voor zit die maar 20km gaat, is het helemaal feest. Nou ja, ik ben toch aan de vroege kant en er wacht niemand op me. Het pension is zo gevonden en ik parkeer voor de deur. Fiets uit de auto, broodje eten en dan op pad. Van de 9 graden in Leende zijn er hier nog maar 7 over, dus ik doe toch even een ondersshirtje aan. Het is bewolkt, koud en het waait hard. Prima training voor Noorwegen dus :D.
Met 120km is de tocht van vandaag geen hele grote uitdaging, maar onderschat niet dat het continu op en af zal gaan: zie je dat de weg naar "Dalhem" leidt, dan toch wel eerst via de "Hohe bergweg". Het blijft goed fris tot gelukkig om 11.30u toch de zon wat komt piepen. Na wat aarzeling komt hij telkens wat vaker en langer, dat is wel zo prettig. Na 95km kom ik in Rurberg aan en ga op zoek naar de mij reeds bekende konditorei. Het ziet er donker uit, en de hoteleigenaar die net uit de naastgelegen deur buiten stapt, geeft aan dat het vrijdag- en maandagmiddag gesloten is. "Schade, aber Danke" antwoord ik eerlijk. Daar gaat mijn gedroomde heerlijke stuk gebak. Even terug zat een ander tentje, dan daar maar een stuk kersenvlaai halen. Het zit lekker tot een groep Nederlandse motorrijders al rokend het terras op komt zetten; teken voor mij om af te rekenen en te vertrekken. De resterende 25km gaan vlotjes en om 14.55u sta ik weer bij de auto. Vanaf 15u kan ik incheken en terwijl ik mijn schoenen omwissel komt de eigenaresse mij al tegemoet. 's Avonds nog even de beentjes in actie voor een wandeling van 1.5km bergaf en later ook weer bergop om een hapje eten te scoren in het dorp. Het wordt een Schnitzel Holsteiner Art. Lekker en ook genoeg om de verloren caloriën weer aan te vullen. De zon is nu goed van de partij en het is heerlijk weer. De vakantie is begonnen!

Dag 2: 27-05-2023 : rondrit Heimbach (164.1km, 2901hm)

De ochtend begint met een strakblauwe lucht; het ondershirtje is niet nodig, al is het bij het opstappen nog wel even fris als het eerst bergaf gaat, maar met ook vandaag eerst stevig op en af in de directe omgeving van de Rursee is er gelegenheid genoeg om warm te trappen. Daarna volgt en iets meer glooiend terrein richting Malmedy om af te sluiten met nog een sectie stevig op en af weer bij de Rursee. De eerste klimmetjes lopen lekker, de benen hebben weinig last van gisteren. Vrij vlotjes bereik ik de Duits-Belgische grens en zelfs zonder bebording had ik het kunnen weten, want het wegdek is plots een pak slechter en ik moet slalommen om de gaten. Malmedy zelf doe ik niet aan, maar er rondom liggen wat leuke bescheiden klimmetjes. Dan mag ik een stukje relatief uitrusten over een oude spoorbaan die tot fietspad omgetoverd is: vals plat omhoog en omlaag, maar wel met de wind op de neus. De afslag van dit pad kondigt deel drie van de rit aan: er moet weer geklommen worden en al vrij vlot hoekt het voorwiel 10% omhoog. Rurberg staat al op de borden, maar ik mag nog even op en af voordat ik aan het gebak mag. Dat vooruitzicht motiveert echter wel en al snel ben ik op het mij bekende adresje dat vandaag wel geopend is. Het wordt, na lastig kiezen; de andere bezoekers zijn het met me eens dat de rijke keus het er niet makkelijker op maakt, een punt slagroom-rijst-bosvruchten-gebak. Aan het tafeltje naast me zit een andere Nederlandse wielrenner en we raken even aan de praat. Hij is hier slechts voor een dagtripje en fietst een vergelijkbare afstand als ik vandaag. Bij het betalen komt hij erachter dat hij pas mag pinnen vanaf 15 euro en dus zit hij met het luxe probleem om nog een tweede stuk gebadk uit te "moeten" kiezen. Ik wens hem sterkte met straks weer bergop, vul mijn bidons en ga op pad voor de laatste 60km.
Er zijn veel motorrijders op pad, er staan ook veel krijtstrepen op het wegdek en in één van de afdalingen is de brandweer bezig om de troep van een zeer recent ongeval op te ruimen. Een beetje extra voorizcht inbouwen kan dus geen kwaad. In de laatste afdaling pak ik eerst nog afstand op een rijtje auto's, maar als het bochtenwerk voorbij is, komen ze voorbij en wordt ik getrakteerd op een douche... ik voel druppels in mijn gezicht en proef de glycol... fijn... Behalve dat er technische gezien een fietspad is, dat echter veel te smal, schots en scheef ligt en overgroeid is om überhaupt overheen te kunnen, laat staan met 60km/u, weet ik werkelijk niet waar ik dit aan verdiend heb. Even later gaat de betreffende chauffeur vol in de ankers op een vreemde plek (geen afslag) en na het passeren zie ik dat hij gaat keren. Wat een ei...
Nog even een ijsje scoren en dan door naar het pension waar ik de eigenaresse tref die zegt: "Er is schon zurück... wahnsinn!" :) Ik had haar vanochtend verteld dat ik 160km zou gaan fietsen; het zijn er 4 meer geworden.

Dag 3: 28-05-2023 : rondrit Heimbach (Hohe Acht, 162.2km, 2781hm)

Het ontbijt zit nog een beetje in de weg als ik op pad ga voor nog een stevige rit, dit keer richting de Hohe Acht, het hoogste punt in de regio, en Adenau. De benen protesteren behoorlijk en alle klimwerk voelt een procentje zwaarder aan. Het duurt even voordat ik toch iets van ritme vind, maar dan begint het toch weer beter te draaien. Het bombarie van de afgelopen dagen is er wel een beetje van af en de klimmen gaan iets minder op de macht, maar meer op het langeduur vermogen. Na de eerste pittige klimmetjes volgt een iets gematigder op en af als ik de regio doorkruis richting Adenau, waar het voorwiel weer steviger omhoog mag. De klim naar de Hohe Acht wordt vanuit vals plat telkens wat lastiger. Ik zie een viertal voor me uit rijden en dat motiveert om het tempo hoog te houden. Vlak voor een 'tussentop' waarna een klein stukje afdaling volgt, heb ik ze te pakken en maak er korte metten mee: erop en erover! Het is nog een kilometer of twee klimmen naar de top waarvan de laatste nog even vereist een onverharde parkeerplaats te doorkruisen waarna een smaller asfaltweggetje vervolgt. Het venijn zit hem hier in de staart, want als het pad versmalt tot een veredeld fietspad, komen de stijgingspercentages in de dubbele cijfers. Na wat als de top aangegeven staat, volgt nog een stukje asfalt verder omhoog en ja... zo lang er asfalt is, moet je blijven fietsen. Het begint met 20% maar wordt nog een eind steiler, tot 30%, zo leert de analyse van de ritgegevens later. Op de 30-25 valt dit niet mee en bovenop moet ik ook eerst mijn ademhaling weer even onder controle zien te krijgen, maar ik heb het gered totaan de toren die bovenop staat. Hier mag de fiets wel even op de foto als bewijs van behalen van de top. Even later komt de eerste van de vier anderen die ik ingehaald had ook fietsend boven; het blijken Nederlanders te zijn op gravel-bikes met een stuk grotere cassettes waardoor het toch wel makkelijker is op dit soort percentages. De andere drie zijn echter afgestapt en komen moeizaam lopend boven. Ik kan het niet laten een opmerking te maken over de avondvierdaagse en de eerste van de vier zegt: "Eindhoven de gekste was als eerste boven", waar ik aan toevoeg dat hij het toch ook fietsend deed. We wisselen nog wat ervaringen uit en hoe iets aan de 'watersnood' te doen (de bidons zijn leeg); Adenau is slechts 6km afdalen hier vandaan, daar moet het vast lukken dit probleem op te lossen. Ik stap op de fiets terwijl de rest mij aangaapt. Ik ga toch echt niet lopend naar beneden en op de mountainbike heb ik al wel steiler afgedaald. Met voldoende voorzicht, achterop zitten en gedoseerd remmen lukt het prima. In Adenau is vlot een bakkerij gevonden, een thee en twéé stukken gebak besteld. Ik laat het me goed smaken vandaag en de bakker lijkt het te begrijpen: "Darf es auf ein plat sein? Guten apetit!". De reis vervolgt met mooie klimmen en heerlijke afdalingen, waar het af en toe wel opletten is met de motorrijders die niet altijd evenveel vaart maken, dan wel op onhandige plekken willen inhalen. Één keer wordt ik na een steile kaarsrechte afdaling klemgereden door een motorclub die me geen ruimte laat om de afslag ruim genoeg aan te snijden. Dan maar bewust de bocht missen en flink in de ankers. De rest verloopt prima en met en dikke 160km kom ik weer terug bij de start.

Dag 4: 29-05-2023 : rondrit Heimbach (108.9km, 1910hm)

Het lijf is in de ruststand geschoten. Blijkbaar hebben de afgelopen dagen er toch wel in gehakt. Op de eerste klim van de dag, direct vanuit de start, heb ik een portie dikke benen dat het een lieve lust is. Aan het eind van de tweede klim, waar hij wat uitvlakt, raak ik wat in gedachten verzonken, maar schrik plots wakker van een geluid vlak achter me. Ik wordt zowaar ingehaald door een Duitse wielrenner. Hij groet, ik groet terug en zet meteen aan om in zijn spoor mee te glippen. Het doet zeer, maar ik laat me niet kennen en met 38 km/u gaat het vals plat (2-4%) omhoog tot de top. Ik ben blij dat hij rechtsaf slaat waar ik links moet, want dit hou ik vandaag absoluut niet vol. Hij rijdt op een aardig minimalistische, zeer lichte, racefiets, heeft nauwelijks vet op de botten en is dit werk duidelijk gewoon.
Ik mag weer dalen, maar de daarop volgende klimmen gaan toch echt weer in een gezapiger tempo. Er zit ook "dat steile kreng" in de route, vlakbij het plaatsje Hammer: 1km aan 15%. Voor het eerst (met uitzondering van die idioot steile passage op de Hohe Acht) deze reis toch de tripple er maar op en blij dat ik zo toch nog wat omwentelingen kan maken, wring ik mezelf naar boven. Op 75km tref ik een restaurant / café waar ik aanga voor wat drinken met een stuk taart en meteen m'n bidons vul. De kersen-choco-noten taart smaakt prima en de volgende klim verloopt zowaar een stuk beter. Dit is ook een mooie loper met maxima aan een procent of 7. In de verte zie ik twee andere fietsers en dat motiveert nog wat extra. Precies op de overgang waar de klim wat uitvlakt naar 4-5% draai ik ze bij het passeren een slag in de rondte als ik opschakel terwijl zij juist wat rust pakken. Dit voelt weer aan zoals het hoort. Toch besluit ik de rit wat in de korten van 150km naar 110 door een lus rondom Heimbach te laten voor wat het is. De benen mogen wat extra rust vanmiddag.

Dag 5: 30-05-2023 : rondrit Heimbach (86.8km, 1632hm)

Voor vertrek terug naar huis wil ik vandaag ook nog een laatste ommetje maken. Na de rit van gisteren heb ik besloten het bij 90km te houden vandaag. Eenmaal op pad, blijkt het toch allemaal wat makkelijker te draaien dan gisteren, dus dat is fijn. Ook is het prettig minder last te hebben van het lawaai en de stank van al die motoren zoals in de afgelopen dagen. Deze dinsdag na pinksteren is het een stuk rustiger op de wegen. Het vooruitzicht op nog een laatste keer gebak brengt mij weer in Rurberg, maar wederom weet de konditorei me teleur te stellen: "Nein, kuchen gibt's nur von zwölf. Möchtest du frühstück?". Nee... nouja, dan maar gewoon door. Kort na de middag ben ik terug bij de auto, eet m'n boterhammetjes en ga weer op pad terug naar huis. Het doel is bereikt: het lijf stevig afgepeigerd, het hoofd leeg. Nu anderhalve week van relatieve rust om de supercompensatie z'n werk te laten doen en dan op naar Noorwegen.

Terugblik

In totaal heb ik in deze vijf dagen 641 kilometer en 11276 hoogtemeters overbrugd. Een prima training voor het grotere werk straks in Noorwegen.

Noorwegen 2023 - Emden-Ålesund

Dag 0: 09-06-2023 : heenreis en veerboot Emden - Kristiansand

Wat weer een luxe, ik wordt gehaald en gebracht door mijn ouders. Op donderdag al opgepikt in Leende en op vrijdag naar Emden (niet Eemshaven i.v.m. gedonder met de ligplaats van de veerboot) gebracht om daar het reisgenootschap te treffen en de boot op te gaan. De fietsen en grote bagage wordt in de bus geladen en een eerste kennismakingsronde volgt.
De vaart verloopt voorspoedig, maar dit schip is duidelijk kleiner dan die van de vorige reis naar Noorwegen en beweegt daarom ook best wel een tikkie meer. De nachtrust is niet al te best, ik slaap een uurtje of 3-4, maar ok. Dat halen we de komende dagen hopelijk wel weer wat in.

Dag 1: 10-06-2023 : Kristiansand - Bygland (Setesdal) (128.7km, 1304hm)

De aangekondigde douanecontrole in Kristiansand stelt nagenoeg niets voor en buiten wachten we totdat ook de begeleider met de auto verschijnt. Fietsen eruit, benodigde spulletjes pakken, zorgen dat we compleet zijn en dan op pad. Er blijkt een marching-band festival te zijn en we worden tegengehouden door een verkeersregelaar. Hij legt het uit, en geeft aan dat we even moeten wachten op de volgende band en dat we daar rustig achter aan kunnen rijden tot de volgende kruising waar de band afslaat. De volgende verkeersregelaar vraagt ons welke kant we op zouden willen en houdt voor ons het verkeer stil. Wat een warm welkom! Bij de volgende stoplichten moeten we lang wachten en als we mogen gaat het in licht dalende lijn de stad uit. Ik rijd rustig op kop, maar dat wordt later al ietsjes fanatieker en als Tom dan overneemt en nog eens fors doortrekt, zijn we nog maar met z'n vieren. Weer bij stoplichten die lang op rood blijven staan geeft hij aan te willen wachten op Esther en wij besluiten met drie door te rijden: andere Gert-Jan, Ernst en ik. Het rijdt heerlijk op licht glooiende wegen met doorgaans de wind in de rug of wat van opzij en het vals plat omhoog voelt af en toe als vals plat omlaag aan. Er zitten twee klimmetjes in de route van vandaag en die lopen lekker. Bovenop wacht ik de anderen weer even op en kachelen we verder. Op een km of 75 ligt Evje en daar nemen we een kop koffie/thee met wat lekkers bij de lokale bakker.

Er volgt een schitterend stuk langs het meer / fjord (het heeft verbinding met de zee al is die een flink eind weg). Het loopt ook hier licht op en af en ik neem de andere twee op sleeptouw. Als op 15km van het eind er nog wat meer klimwerk volgt rijd ik door en pak een rustig tempo op het vlakke stuk erna. Als ik het slaapadres nader hoor ik Ernst vlak achter me, die heeft er nog een sprint uitgetrokken om mij bij te halen op die laatste kilometers, maar komt net tekort. Zijn opmerking: "Jij kunt een aardig stukkie fietsen", steek ik graag in de zak. Ik rij nog even een extraatje voor vandaag: een drietal kilometers naar het dorpje Bygland en dan 6km klimmen naar een 400-tal meters hogerop: 3-5% met wind in de rug en de slotkilometer van 10% met maxima tot 12% voelen nog goed aan. Bovenop even van het uitzicht genieten en dan terug voor een welverdiende douche. Een heerlijke route om er in te komen deze reis.
Als ook de kleding gewassen is blijkt Marcel de soep al klaar te hebben waarna ik de snijploeg help voor de mis-en-place. We zitten hier prachtig aan het meer met luxe kamers en een groot terras. Heerlijk bij dit zomerse weer. Daarna heb ik mooi nog even tijd voor het schrijven van het verslag voordat het eten klaar staat. Wel marcheren er heel wat mieren door mijn kamer, dus alle zoetigheden maar even van de grond af halen.

Dag 2: 11-06-2023 : Bygland (Setesdal) – Lysebotn (Suleskardsveien, Lysevegen; 125.4km, 2339hm)

2023-06-11 Jelmer, de weerman, wist gisteravond te vertellen dat het vandaag in de aankomstplaats 26 graden zou worden. Het onderhemdje dat ik eerst aan had gedaan (want bovenop toch wat koeler met 14 graden) doe ik toch maar weer uit, want bij de start is het ook al goed warm en ik weet dat ik dan gauw op ontploffen sta als het omhoog gaat. De eerste 45km zijn relatief vlak, maar een forse strook gravel van bijna 10km (of toch in ieder geval zolang voelde het) levert een verrassende afwisseling. Af en toe wat mul, maar verder wel aangereden, dus wat dat betreft prima te doen. Wel is het opletten wanneer het in dalende lijn gaat de dikkere stenen te ontwijken, want een stootlek, daar heb ik niet zo'n zin in. Kort voor het eind van de gravelstrook tref ik Gerben die een plaspauze heeft ingelast. Hij rijdt stevig door en ik laat hem gaan om voldoende voor me te kunnen zien om de lekke banden te vermijden. Het gaat gelukkig goed en we bereiken de doorgaande weg weer. Een paar kilometer keuvelen we wat naast elkaar rijdend en dan begint de klim. Direct in het begin al 3 kilometer aan 10%, maar die lopen echt lekker. Met een zetje van de wind in de rug peddelt het aan 13-14km/u en rij ik vlot weg van Gerben die zijn eigen tempo pakt.

Daarna volgt een zeer onregelmatige klim die een telkens mooier uitzicht biedt op rotsen, sneeuwvelden en deels bevroren meren. Als ik de fiets tegen een sneeuwmuur zet om daar een foto van te schieten, komt Warner voorbij gereden, die zegt: "ga je mee?". Jazeker, maar na het fototoestel opgeborgen te hebben en weer opgestapt te zijn, is hij al een flink eind verderop. Hij heeft de klim een stuk vlotter opgereden dan ik en rijdt ook nu bij me weg. Op eigen tempo kom ik iets na hem boven bij de parkeerplaats waar Karen staat met wat eten en drinken.

Daarna volgt nog wat op en af waarna een eerste stuk afdaling volgt. We blijven redelijk op hoogte om met het nodige op en af en af en toe een steil stuk klimmen naar de tweede piek van de dag te komen: de Lysefjordvegen. Dit onregelmatige klimwerk ligt me een stuk minder en het loopt ook voor geen meter. Ook speelt de warmte op en ik ben blij om bovenop een stevige koude wind te treffen die over de sneeuwvelden komt aangewaaid. Er staat hier zowaar een colbordje en na dat op de gevoelige plaat te hebben vastgelegd duik ik de afdaling in. Eerst nog met lange rechte stukken waar de snelheid oploopt tot boven de 80km/u, daarna met heel veel haarspeldbochten die kort op elkaar volgen. Een stel lessende motorrijders durft niet in te sturen en maakt het zichzelf nog lastiger door wel héél rustig de bochten in te gaan, dus daar maar gauw voorbij wanneer de weg vrij is van tegenverkeer. Er volgt nog een tunnel van 1100m die slecht verlicht zou zijn, maar dat valt reuze mee. Wel is het daar heerlijk koel wat erg welkom is. Bij het buitenrijden rijdt je de bakoven in want die 26 graden is het hier zeker wel.

Ik haal een ijsje bij een zaakje naast de steiger van de veerpont en bezin me over het originele plan om de afdaling nog eens omgekeerd te rijden: 15km waarvan 8km aan 10% met daarna nog vergelijkbare percentages in stukken op-en-af zodat gemiddelde kilometerwaarden lager uitvallen, maar ook nog eens met een stevige tegenwind. Eigenlijk niet zo'n zin meer in, maar de bus staat nog niet bij de camping en dan kan je hier weinig. Ik besluit het plan toch aan te vangen, maar kom direct in het begin van de klim Karen met de bus tegen... de twijfel slaat toe. Ik besluit in ieder geval de tunnel te rijden, al is het maar om die koelte nog eens op te zoeken, maar het draait niet lekker, en het is pas dag 2, er komt nog zoveel moois aan en boven ben ik hier toch al geweest. Ik besluit het te laten voor wat het is en na nog even de diepte in gekeken te hebben in de eerste haarspeldbocht na de tunnel, besluit ik om te keren.

We zitten op een camping naast een schitterende waterval en na wat geregel zijn de kamers beschikbaar en kan het zweet weer het doucheputje in stromen. Vanavond pannenkoeken, lekker! Bij het praatje over de dag van morgen komt echter hoge nood opzetten en 's nachts volgen nog meer explosieve toiletbezoeken... dat verklaart wel waarom het vandaag toch wat minder ging. Last van de warmte, of toch iets verkeerds gegeten? Wie zal het zeggen.

Dag 3: 12-06-2023 : Lysebotn – Hjelmeland (96.8km, 1949hm)

Vandaag moeten we vroeg op want de boot vertrekt om 8.10u; weliswaar vlakbij de camping, maar eerst moet het ontbijt nog geregeld worden, afgewassen en de laatste dingen in de bus geladen worden. De rommelende buik van gisteren heeft voor een wat onrustige nacht gezorgt, maar na nog wat extra toiletbezoek voelt het nog niet zo verkeerd... We gaan de boot op en stipt op tijd vertrekt deze door het fjord naar het gehuchtje Songesand. We doen onderweg nog een paar andere kleine plaatsjes aan en dan mogen ook wij van boord. De bus wordt uitgepakt zodat iedereen zijn fiets weer heeft, want losse fietsen mochten maar beperkt aan boord op de kleine ferry. Er pastten ook maar 6 auto's op, en met 2 vaarten op een dag is reserveren hier dus ook echt wel nodig.

Vandaag is een korte etappe, maar het venijn zit hem in het begin. Direct vanuit de start is het klimmen geblazen met een klim van 11km waarin 3km aan 10% zitten. Stevige kost dus. Ik heb een gemengd gevoel over de benen en de buik rommelt nog een beetje na. Wel weet ik een aardig ritme te pakken op het steilere stuk, maar het onregelmatiger vervolg voelt minder fijn aan. Desalniettemin mag ik niet klagen; het gaat iets minder briljant dan ik gewend ben, maar zeker niet slecht. Bijna boven maakt Marcel nog wat foto's en na bovenop even gewacht te hebben, komt hij voorbij gereden zodat ik ook nog even wat water kan scoren; de eerste bidon was namelijk alweer leeg omdat het zweet m'n lijf uit gutst.

Een heerlijke afdaling volgt waar het alleen opletten is met de veeroosters die er vaak goed maar soms wat slechter bij liggen. Hierna volgt weer het bekende "Noors vlak" met ruim voldoende op en af om een heuveletappe te zijn in ons platte kikkerlandje. Bij een klein supermarktje haal ik nog wat drinken en daarna rij ik mijn geplande extraatje over het eiland RandØy. Er ligt heerlijk glad asfalt en het gaat wel op en af, maar vooral met percentages die fijn aanvoelen (ongeveer 6%) en slechts een heel enkele keer iets steiler. Een extra heen-en-weertje over de doodlopende asfaltweg leidt naar een vijftal brievenbussen waarna een grindweg vervolgt en ik omkeer. Ik zie nog een hertje, heb langs de kust gefietst, door het bos, tussen de koeien en schapen door en langs een boomgaard. Van alles wat dus hier. Na 25km kom ik terug bij de brug die het eiland met het vasteland verbindt en na een foto gemaakt te hebben tref ik Karen, Arjan, Erik en Nicolle die ook het extra rondje willen fietsen. Omdat het toch nog erg vroeg is besluit ik met ze mee te rijden en zo doe ik het extraatje nog een keer, nu in omgekeerde richting. Ik pas mijn tempo aan en zo kan ik heerlijk op het gemak uitrijden en wat bijkletsen met de rest. Na nog eens 17km (dit keer alleen de ringweg gedaan, niet de doodlopende weg) zijn we weer terug bij de brug en volgen nog maar een paar kilometers totaan het verblijf van vandaag: hotel NØkling. We zitten met z'n vijven in een huisje met wasmachine en wanneer ik aankom wordt gevraagd of ik mijn kleding er ook nog bij in wil doen, dan kan hij aan. Wat een luxe!

Dag 4: 13-06-23 : Hjelmeland - Sauda (Mosvatnet; 105.9km, 1975hm)

Vandaag belooft een zonnige en warme dag te worden. In de ochtend zijn er nog wat wolken, maar die verdwijnen inderdaad al snel. Na het ontbijt is het vanaf de camping een paar honderd meters naar de veerpont; de veerpont die we gisteren vanaf het terras met grote regelmaat (iedere 20 minuten) heen en weer hebben zien varen. Het is een tweetal dat op waterstofgas vaart en pas sinds begin dit jaar in de vaart is.
Na de overtocht volgt een stuk licht op en af waar Karen en Gerben op kop sleuren. Waar ik net nog rustig op kop reed, rij ik plots achteraan en voel ik de benen toch licht protesteren. Wetende dat wanneer het iets meer omhoog zal lopen de rollen omgedraaid zullen zijn, maak ik me geen zorgen; en zo geschiedde. De klim begint geleidelijk, maar zal straks nog een stuk lastiger worden met 3km aan 9%. De benen draaien soepel en ik kan lange stukken blijven staan op de pedalen. Bovengekomen volgt een heerlijke afdaling al is het af en toe even oppassen in bochten die iets verder terugdraaien dan eerst lijkt. De weg wordt wat breder en komt langs een rivier te lopen die aan deze kant van de berg een stuk beter gevuld is dan naast de klim. Er buldert groen-blauw water uit het Mosvatnet meer door de stroomversnellingen in de rivier langs de weg en tussen de bochten door is gelukkig genoeg tijd om te kunnen kijken en ervan te kunnen genieten.

Bij de geplande stop blijkt het tankstation gesloten en de begeleider zal zeker nog een kwartier nodig hebben om hier te komen, dus rijden Bram en ik even door naar het volgende tankstation een dikke kilometer verder. We scoren koffie/thee en een broodje, vullen de bidon en zitten nog even op een bankje in de schaduw als ook Gerben en Ernst komen. We gaan weer terug naar de afslag waar nu ook de bus bij het gesloten tankstation staat en waar de rest van de groep zit. Na nog wat gegeten te hebben gaan we met een klein groepje op pad, maar doordat het meteen flink klimmen is, blijft de groep niet lang bij elkaar, of in ieder geval verlies ik de groep. Omdat het vanaf hier toch alleen maar "Noors vlak" is (lees: tot 10% klimmen en dalen) stoom ik door. Ook volgen nog vele tunnels, maar ze zijn allemaal keurig verlicht, niet al te steil en de weg is breed, dus geen enkel probleem. Ik tref Warner nog die een foto staat te maken en nadat we bij de wegwerken even hebben moeten wachten en vriendelijke verkeersregelaars treffen waar we een praatje mee maken omdat we tocht moeten wachten, rijden we de laatste paar kilometers samen naar de camping in Sauda. Marcel is ook nog maar pas gearriveerd, we helpen even uitladen, maar moeten nog een half uur wachten op de sleutel. We zitten direct aan het fjord en met 27 graden weet ik gauw mijn zwembroek uit de tas te vissen om nog even een frisse duik te nemen. Ja, fris is het zeker, maar na even wennen prima te doen en lekker verkoelend. Tijdens het zwemmen kijk ik mijn ogen uit in het fjord, met de huizen tegen de helling aan de ene kant, bomen aan de steilere hellingen aan de andere kant en sneeuwvelden op de bergen in de verte. 's Avonds eten we op de steiger aan het fjord.

Dag 5: 14-06-2023 : Sauda - Tyssedal (Halvfjerdingsvatnet, Dyrskar / Haukelifjellet, Røldalsfjellet; 139.1km, 2855hm)

Vandaag vertrek ik wat eerder omdat ik een extraatje van 50km op het programma heb staan. Eerst volg ik de route zoals gepland over de onregelmatige klim Halvfjerdingsvatnet. Onregelmatig is hij zeker en als je denkt boven te zijn volgen nog wat leuke (lees steile) verrassingen. Maar het uitzicht helemaal boven is dan toch ook wel de moeite waard. Na écht de top bereikt te hebben, is het afdalen is richting RØldal. Daar wijk ik van de route af om de klim naar Dyrskar / Haukelifjellet te doen die onderdeel is van de challenge BIG. Je mag hier niet op de fiets door de tunnels, maar de oude weg eromheen is vele malen mooier. De klim begint rustig en wordt wat steiler naar het eind toe om in de laatste kilometers weer wat af te zwakken. Voor de lange tunnel onder de top door staat een lange file omdat ze slechts 1 rijstrook in die tunnel beschikbaar hebben en het verkeer wordt ombeurten doorgelaten. Met een lengte van een dikke 5 km duurt het dan ook wel even voordat je erdoorheen mag. Ik heb er echter geen enkele last van, want na even met de verkeersregelaar gesproken te hebben die mij nog aangeeft: "voor de tunnel rechts en klim maar over/onder de slagboom heen/door", mag ik gewoon door. Zoals gezegd, onder de slagboom door volgt een volkomen verlaten weg tussen een dik pak sneeuw aan weerszijden door. Het uitzicht is hier schitterend en al gauw bereik ik de top.

Na wat foto's gemaakt en een reepje gegeten te hebben ga ik rechtsomkeert en keer ik terug naar Røldal waar ik een Shell-pomp had gezien, de meest betrouwbare geopende zaak voor eten en drinken in deze streek. De afdaling loopt heerlijk over goede en brede wegen. Nabij het plaatsje let ik op of ik de staafkerk zie en in dalende lijn valt hij wel op, waar ik hem bij het klimmen niet kon zien. Ik neem even een kijkje en met een broodje van het tankstation en 2 volle bidons begin ik aan de laatste klim van de dag, weer op de uitgestippelde route: Røldalsfjellet.

Ook hier mag gefietst worden over de weg die over de top gaat in plaats van door een lange drukke tunnel en na wederom een slagboom gepasseerd te hebben is ook deze weg uitgestorven. Dat wil zeggen: op de groep van HiRoads na, want ik zie heel wat renners voor me uit rijden. Ik had niet verwacht ze hier al tegen te komen maar gebruik deze motivatie maar wat graag om het tempo de hoogte in te jagen. Ik was met enige reserve begonnen, maar nu mogen de remmen los. Er zit nog genoeg brandstof in de tank en je kunt hier goed zien waar de top ligt en dus waar je naartoe moet. Ondanks het doorstomen niet vergeten om om je heen te kijken, want het uitzicht is adembenemend mooi. Het smalle weggetje met gloednieuw asfalt slingert hier omhoog in een steeds witter wordend landschap met uitzicht op nog meer besneeuwde toppen in de verte. Over de top toont zich het uitzicht over het groene dal met daarboven het gevlekte van de sneeuwvelden en rotsen en daar weer boven de compleet besneeuwde toppen. Ondertussen slingert de weg hier behoorlijk in dalende lijn en is het genieten in de afdaling. Als de grote weg (na de tunnel) er weer bij komt, daalt het nog behoorlijk verder, maar nu over lange rechte en brede wegen met behoorlijk wat verkeer; een hele tegenstelling tot de rust van daarnet. Verder naar beneden zijn de nodige watervallen vlak naast de weg en één ervan veroorzaakt zoveel wind dat ik even naar links geduwd wordt over een nat gespetterd wegdek, even opletten; niettemin omdat hier allerlei mensen zonder uitkijken oversteken om de waterval te zien.

Er volgt nog een stuk vlak langs het meer naar Odda (de thuisplaats van de sleepdienst uit Discovery's Iceroad Rescue) met dikke wind op de neus, die de benen toch nog even vervelend doet voelen. Dan nog wat op en af en een lange tunnel die ook lekker druk is en een hoop lawaai oplevert bij iedere auto en vrachtauto die passert. Tot slot nog even steil omhoog naar het verblijf, maar dan zijn we er. Marcel doet nog even boodschappen, maar arriveert niet al te veel later. Ik heb een hele luxe kamer helemaal voor mijzelf, enige nadeel: het is hier bloedheet; zowel buiten als binnen. Alles maar open zetten en hopen, tegen beter weten in, dat de muggen een beetje buiten willen blijven.

Dag 6: 15-06-23 : Tyssedal - Granvin (68.3km, 1832hm)

Vandaag is een interessante logistieke uitdaging. Er is de optie om eerst een wandeling te maken naar Troltunga, een grote uitstekende rots, maar de indicaties voor de duur (6-8 uur) van de wandeling en de omstandigheden (smeltende sneeuw, dus glad) doen mij besluiten dat niet te doen. 5 bikkels gaan wel en scoren een schitterende foto. Ik ga samen met Bram op pad voor een alternatieve route, de geplande route neemt twee pontjes waarvoor (als je timing ongelukkig is) lang gewacht moet worden, dus gaan we met een boog een vijftig-tal kilometers extra eromheen. De route voert eerst langs het water en tussen appelboomgaarden door. Kort na de plek waar de boot zou vertrekken treffen we wat wegwerken om vervolgens bij een grote brug over het fjord te komen die een schitterend uitzicht over het water. Aan de andere kant vervolgen we onze weg richting Ulvik waar het toch wel even zoeken is naar een terrasje. Uiteindelijk vinden we een hotel met terras, maar wel met astronomische prijzen... 145 kronen voor een glaasje sap en een stukje appelgebak waar eigenlijk geen appel in te vinden is (wel lekker cake-gebak) en het op de kaart vermelde ijs mist ook. Bram en ik besluiten de het omrekenen (wisselkoers 11 op 1) maar even te laten en van het naastgelegenuitzicht over het meer te genieten.

We vervolgen de tocht met de klim van de dag die heerlijk loopt aan een procent of 5-6 en daarna afzwakt naar een drietal procent met de top reeds op 380m hoogte. De afdaling loopt lekker en dan zijn er nog wat kilometers langs een meer om op de bestemming in Granvin aan te komen. We gaan nog even aan bij een klein supermarktje om de honger nog wat verder te stillen en picknicken in het gras onder een boom. Iets verderop is ons verblijf dat er al sinds 1674 staat en dan is het wachten op de bus. Het is hier puffen met een temperatuur boven de 30 graden. Na het douchen zweet ik in no-time alweer peentjes. Er was gemeld dat vanaf een uur of zes er een onweersbuitje kon vallen en de Noren zijn stipt. Een hevige regenbui barst los en het flitst en dondert behoorlijk. Gelukkig zijn we niet meer onderweg en kunnen we binnen lekker droog zitten. De verkoeling is welkom en wat nu valt, valt morgen niet.

De wandelaars zijn nog op pad en we hopen voor hen dat de regen op tijd zal stoppen zodat ze nog droog van de pont naar het hotel kunnen komen, maar het mag niet helpen, zij worden alvast in de voorweek gezet door moeder natuur. Als zij ook gedouched zijn, gaan we aan tafel. Na het eten krijgen we uitleg over de historie van het hotel uit 1674 en worden uitgenodigd naar een bijgebouwtje te gaan: een oude hut die in de 17e eeuw gebruikt werd als voedselruimte (gekoeld door ijs) en na verval te hebben gekend recent is herbouwd, en krijgen een glaasje appelcider of appelsap. Het daarop volgende originele toetje van rabarber met een lepel (slag)room vervoltooid een heerlijk maal.

Dag 7: 16-06-23 : Granvin - Kaupanger (80.0km, 1768hm)

Vandaag staat er wat druk op het programma, want om 12u moeten we de boot halen. Zo niet, dan is er eigenlijk geen alternatief namelijk. Om zeker te zijn dat iedereen dat weet te halen na een rit van 75km, is het ontbijt om kwart voor zeven en vertrek om half acht. Ik wacht op de laatsten en zo rijden we met Tom, Ernst, en de andere Gert-Jan met z'n vieren eerst over de oude spoorlijn waar we gister ook in omgekeerde richting langs kwamen om daarna aan de eerste klim te beginnen. Aan de voet maak ik een sanitaire stop om daarna in de achtervolging op de rest te gaan. Gauw heb ik er twee te pakken, maar Tom rijdt al een flink stuk vooruit. Tempo hooghouden, dan kom ik straks wel dichterbij en inderdaad, na eerst een tijd gelijke tred te houden, loop ik beetje bij beetje in. Als het nog wat steiler wordt, wordt het gat rapper kleiner en kort voor de top heb ik hem te pakken. "Ahh..." zegt hij bij het voorbij rijden. Na de top, komen we samen te rijden en de afdeling verloopt vlot met ombeurten kopwerk. Verderop worden zijn kopbeurten spaarzamer en later blijkt dat het hem eigenlijk net te vlot gaat. Ik rijd het gat toe op de groep voor ons en Tom bedankt me voor de fietsles.

Ik laat de groep meteen achter en de rit vervolgt over een smal landweggetje en gaat plots stevig omhoog met steigingspercentages van 12 a 15%. Een schitterend uitzicht over het meer volgt: het water is glad en de bergen van de overkant weerspiegelen. Er staan wat koeien die een watertje doorwaden om bij ander grasland te komen en ik gebruik de gelegenheid om een reepje weg te werken en te wachten totdat een stinkende pickup, die me net inhaalde, uit het zicht is. Na een stuk afdaling volgt een tweede stel klimmen om tot slot af te dalen door lange tunnels. Helaas is de geplande klim van de mooie Stalheimskleiva volledig afgesloten en moeten we door twee tunnels. Gelukkig liggen ze naar beneden, en met een gangetje van 60km ben je er gauw doorheen. De boot is vlot gevonden want het bordje "sentrum" is wat overdreven... eigenlijk alleen de pont met een bakkertje en souvenirswinkel. Deze bakker blijkt de enige plaats, deze reis, waar mijn pinpas niet geslikt wordt. Gelukkig is Arjen bereid me uit de brand te helpen.

De boottocht is zeer de moeite waard, want de uitzichten vanuit het Sognefjord zijn schitterend. De vaart duurt wel wat langer dan gepland (geen twee uur maar 2.45u), maar we hebben geen haast. Er volgen nog een vijftal kilometers naar de camping en er moet nog wel wat geklommen worden. De benen hebben er niet al te veel zin meer in, maar het einde lonkt.
's Avonds wederom onweer en regen, maar ook nu nadat we de afwas gedaan hebben, dan mag het gerust vallen.

Dag 8: 17-06-23 : Kaupanger - Skjolden (67.7km, 691hm)

Eigenlijk zouden we vandaag over de Tindevegen gaan, alleen blijkt de route logistiek gezien een stuk ingewikkelder in elkaar te zitten omdat er eerst met de OV bus een tunnel gereden dient te worden (fietsers verboden; 5km lang), Marcel met de fietsen in zijn bus (want die mogen weer niet in de OV bus), daarna een kwartier met de pont om dan pas echt op te kunnen stappen. Samen met Warner, Bram, Esther en Tom bekokstoven we het plan om vandaag en de rustdag van morgen om te draaien: vandaag de korte route via het pontje en de staafkerk bij Urnes en morgen Tindevegen van beide kanten (erop, erover en terug).

Vannacht hebben de muggen me veel wakker gehouden en ook weer goed te pakken gehad. Een dagje rustig aan is dan ook nog niet zo'n gek plan. Veel hoogtemeters kent de rit van vandaag ook niet, dus redelijk op het gemak peddelen Bram, Warner en ik richting Tom en Esther die voor ons gestart zijn. Na een mooie bochtige afdaling komen we aan bij het pontje, maar de bakker blijkt gesloten te zijn... daar gaat ons gebak. We wachten op het pontje en wanneer we aan de andere kant arriveren is het even doorzetten om bij het kerkje te komen, want het is hier goed steil; wist ik ook nog van de vorige keer. We nemen een kijkje en gaan dan aan bij het cafeetje naast het museumpje / kaartverkoop en scoren koffie/thee en een stuk rabarbertaart. We vinden nog een stukje schaduw en smikkelen van het gebak terwijl we lekker in de weg blijken te zitten voor de buurvrouw die door het steegje naar haar huis wil.

Langs het meer rijden we en-group door de donkere tunneltjes die ik me nog maar al te goed herinner. Dit keer uitgerust met 800 lumen aan koplamp gaat het een stuk relaxter. Bij de camping blijkt Marcel er nog niet te zijn met de bus en dus keren we nog even om naar het 'sentrum' van Skjolden dat min of meer slechts bestaat uit een supermarktje. Op een bankje gaan twee puddingbroodjes en een halve liter vruchtenyoghurt er maar wat goed in en na deze geïmproviseerde picknick keren we terug naar de camping waar we nu ook de bus zien staan. Even helpen met uitpakken, daarna douchen, wat te snoepen scoren en dan lekker relaxen in de schaduw, verslagje schrijven en ondertussen genieten van het uitzicht op de bulderende waterval.
's Nachts om 2u moet ik even naar het toilet dat een vijftigtal van mijn huisje verwijderd is, maar die wandeltocht is prima zonder verlichting te doen. Donker wordt het hier niet meer in deze tijd van het jaar.

Dag 9: 18-06-23 : Skjolden rondrit (Tindevegen 2x; 95.0km, 3064hm)

Wat een rustdag zou zijn geweest in het originele programma wordt nu een heerlijke klimdag. Samen met Esther, Tom, Bram en Warner ontbijten we al om 7 uur zodat we om half acht op pad kunnen. Het is nog heerlijk koel en rustig op de weg (de campers worden pas vanmiddag actief). Op het gemak rij ik het stuk vals plat tot aan de voet van de klim, maar later hoor ik "je was meteen weg"; de benen voelen vandaag ook wel erg goed aan, moet ik zeggen. De klim begint meteen fors met kilometers aan 8, 9 en 10%, maar ik weet een lekker ritme te vinden en stoom door naar boven. Een wat minder heftig tussenstuk volgt waarna het richting de top weer steiler wordt. Deze zijde van Tindevegen biedt een schitterend uitzicht en is, zoals gezegd, nu nog heerlijk rustig. Na 1u30 klimmen over 22km kom ik, na nog 2km afdalen en weer klimmen boven op de top. Daar zie ik een paar bergwandelaars door de sneeuw omhoog lopen, schiet wat foto's en pak wat eten en drinken alvorens ik mijn rits omhoog doe en de diepte in duik. Ondanks dat het wat koeler is, zweet ik als een otter en de rijwind op mijn kletsnatte shirt voelt heerlijk fris aan.

Het tempo gaat de hoogte in en na een eerste bochtig gedeelte afdaling volgt een lange rechte weg waar de teller tot boven de 80km/u gaat. Een bijtrapstuk volgt en daarna nog een stuk waarin de haarspeldbochten elkaar vlot opvolgen. Beneden in Øvre Årdal rij ik door het dorpje om aan de andere kant het tankstation te vinden dat, in tegenstelling tot de bakker, café en supermarkten wel op zondag op zou moeten zijn... maar nog niet om kwart voor tien, zo blijkt. Een kwartier later zou hij open gaan... Ik twijfel, maar heb eigenlijk weinig keus omdat ik voor de terugweg nog wel meer drinken nodig heb dan de halve bidon die ik nog heb. Ik rij nog eens door het dorpje heen en weer, maar zie ook geen andere mogelijkheid om de bidon te vullen. Bij de rivier dood ik wat tijd en om 10u stipt sta ik weer bij het tankstation. Twee krentenbollen zijn een welkome aanvulling op de reepjes en met gevulde bidons ga ik terug richting voet van de klim.

Nog maar net na de 2e haarspeldbocht komt Bram tegemoet die vraagt of er iets open is. Ik antwoord "Het tankstation" en ga verder met dit pittige startstuk aan 9%. Na de haarspeldbochten volgt nog een stuk langs wat huisjes voordat het wat minder steil wordt, weet ik van de afdaling. De lange rechte weg die eerst aan 6-7% omhoog loopt om dan plots naar 11% te knikken volgt, en met de nodige prestatiedrang blijf ik stevig doortrappen. Een eind voor me zie ik iemand rijden; dat lijkt haast wel Tom, vreemd dat ik die niet beneden heb gezien... Later blijkt dat hij nooit mee heeft gekregen dat ik even door zou rijden naar het tankstation voor water en dat hij direct rechtsomkeert is gegaan aan de voet. Lange tijd kom ik maar mondjesmaat dichterbij, maar als hij in een bocht afstapt, gaat het natuurlijk ineens een stuk sneller.
Als het zicht bovenin weer meer open wordt en de klim ook weer wat steiler is het nog even stevig doortrappen, maar dan kom ik terug bij het tolhuisje op de eerste piek. Wederom 2km afdalen en dan nog 2km stevig doortrappen waar ik Joost zie fietsen, wat mij aanmoedigt om nog even stevig door te jassen in het laatste stuk naar de top. Een laatste kiekje vastleggen op de gevoelige plaat, rits omhoog en dan weer heerlijk de afdaling in schieten. Inderdaad weer even opletten op het hobbelige asfalt her en der en ook zo nu en dan wat auto's en campers voorbij schieten; heerlijk!
Na net iets meer dan 4u netto fietstijd (het dralen in Øvre Årdal niet meegerekend) sta ik weer terug bij de camping en zit de rit er alweer op. Heerlijk uitgeleefd en de hele middag nog vrij om lekker te relaxen en alvast mentaal voor te bereiden op de pittige rit van morgen.

Dag 10: 19-06-23 : Skjolden - Nordberg (Sognefjellet; 112.4km, 2004hm)

2023-06-19 Vandaag staat helaas in het teken van een weersomslag. De klim begint nog droog, maar naarmate de top van de Sognefjellet nadert komen er meer en meer dreigende wolken en na wat gesputter begint het meer en meer te regenen. Een koude wind maakt het er ook niet aangenamer op. Hele andere omstandigheden dan de vorige keer. Karen staat een kilometer of 5 voor de top te fotograferen en daarmee schat ik in dat ik haar vandaag niet meer zal zien en het wel eens een solo-dag kan worden; dat blijkt juist.

Het uitzicht is zeer winters en bovenop wordt flink gelanglauft, ook al regent het. Naast een camper kleed ik me even om: ondershirt aan, regenjack weer aan en dan duik ik de natte afdaling in. De weg is kleddernat en het duurt niet lang voordat mijn schoenen soppen en echt aangenaam kan ik het niet noemen. Gelukkig heb ik het niet zo koud als sommige anderen het ervaren hebben. Geregeld lijkt het wat op te drogen, maar iets verder is het weer nattig, dus ik hou mijn jackje nog wat langer aan dan ik eigenlijk zou willen, maar als het dan echt opdroogt mag het wapperende gele jack uit. De brede weg naar Lom daalt maar licht en het is veel bijtrappen. De extra optie om naar Juvashütte te klimmen laat ik voor wat het is, ik voel de pijn 2019 nog in m'n benen en boven zal het vast niet veel beter weer zijn dan op de vorige top (de rest van het gezelschap gelooft het ook wel, trouwens). Ik rij dus door naar Lom.
In het dorp zie ik niet direct waar de aangekondigde bakker moet zitten en aangezien het niet zo lekker meer draait, m'n zitvlak zeer doet en ook mijn knie wat opspeelt, besluit ik dan maar gewoon door te gaan. Ik had in mijn hoofd dat het nog een kilometer of 10-15 zou zijn, maar dat blijken er 30 te zijn. Nou ja... verstand op nul, blik op oneindig en doorkarren maar. Veel te vroeg natuurlijk arriveer ik bij de camping en dus is het nog 1.5 uur wachten op de bagage. Gelukkig is er een supermarktje 1km terug met een zitje binnen, waar ik wat lekkers koop en wacht totdat ook Bram en Warner arriveren. Na nog een half uurtje wachten gaan we naar de camping als we zien dat er een kamerindeling gedeeld is en dus Karen en Marcel op de camping moeten zijn aangekomen. Een warme douche doet deugt. Als ook de fiets weer gesopt en gesmeerd is nog even helpen met snijden voor de soep en maaltijd en dan mogen de beentjes omhoog.

Dag 11: 20-06-23 : Nordberg - Valldal (Dalsnibba, Ørnevegen; 111.2km, 1853hm)

De weersverwachting is positief bijgesteld en dat is heel goed nieuws, want dan zou, in tegenstelling tot vorige keer, er dit keer wel uitzicht kunnen zijn op Dalsnibba. Ik herinner me de lange aanloop in deze rit al is hij iets korter dan de vorige editie omdat we nu al aan de 'goede' kant van Lom zitten. Toch blij dat Warner en Bram even op me willen wachten. Gauw m'n schoenen aan en op pad. Met z'n drieën vlotten de kilometers vals plat een stuk fijner en dichter en dichter naderen we het Geiranger fjord, maar voordat we naar beneneden mogen is er eerst nog de klim naar Dalsnibba. Bij de afslag en kort voor de start van de echte klim versnellen Warner en ik. Een paar honderd meter voor de afslag trekt hij echt door en besluit ik toch even een gaatje te laten om mezelf niet al voor de klim op te blazen. Daardoor start hij met 15 seconden voorsprong.

Ik hoop dat hij zichzelf overschat en pak een snelheid die net iets ligt boven wat ik denk deze vijf kilometer aan 10% vol te kunnen houden. Met 13-14km/u stoom ik door, maar zie Warner toch telkens wat kleiner worden. Ik houd hem in het zicht, maar het lukt me niet om dichterbij te komen. De laatste 2km is het aftellen en zie ik niet zo heel veel meer van de omgeving. Het zweet gutst me uit het lijf en m'n longen staan op ontploffen, maar ik zal niet kraken. Bovenop is Warner een halve minuut oid eerder aangekomen en geeft aan dat hij bijna moest kotsen. Ikzelf heb ook de smaak van ijzer in de keel en een stevig inspanningskuchje. Na 2 rondjes op de parkeerplaats uitgereden te hebben kom ik weer een beetje bij zinnen en is het tijd om van het uitzicht te genieten dat ik vorige keer niet heb mogen zien. We treffen het, want op dit moment is het bijzonder rustig bovenop; vorige keer werd de ene na de andere buslading toeristen gedumpt terwijl het zicht slechts 50 meter was.
Bram komt ook boven, maar moet eerst aan het zuurstof. Hij is 'neergestort' op het eerste het beste bankje dat hij tegenkwam. We wachten tot ook hij van het uitzicht heeft kunnen genieten en duiken daarna de afdaling in. Het is genieten geblazen in de afdaling over vrij redelijk asfalt (af en toe wat hobbelig, maar niet al te gek) en lekker veel bochten met voldoende lange rechte stukken ertussen om de fiets heerlijk te kunnen laten lopen. Menig automobilist en camperbestuurder moet eraan geloven als ik korte metten met ze maak. Beneden in Geiranger kon het contrast met de rust van de afgelopen dagen niet groter zijn. Wat weer een toeristische ramp. Gelukkig heeft het cruise-volk zich al volgevreten aan boord en loopt de cafeetjes voorbij, dus we zitten op een leeg terras en genieten van een brownie en stuk amandeltaart. Bram zit er aardig doorheen, dus we doen lekker rustig aan.

Er volgt nog een stevig pukkel: Ørnevegen, ook 5km aan 9-10% en in de brandende zon valt dat niet mee. Deze neem ik een stukje meer op het gemak, ook al is het allemaal behoorlijk relatief aan 10%. Marcel staat onderweg nog met de drone wat opnames te maken als ik langskom, en we treffen wat mensen die Dalsnibba hebben laten liggen en niet in Geiranger gestopt zijn. De bochten hebben hier namen, en Brattbaksvingen vertegenwoordigt wel hoe ik me voel: wat een hitte. Wederom gutst het zweet m'n lijf uit en bovenop is de eerste van 2 gevulde bidons ook weer leeg. Kort voor de top komt Tom (die ik eerder voorbij gereden was toen hij samen met Esther reed) ineens van achter aangeknald en met een luide schreeuw neemt hij plaats in mijn wiel. Viola die nog kort voor mij rijdt schrikt er zelfs ook van. Even laat ik hem in de waan mijn wiel te mogen houden, maar dat kunnen we natuurlijk niet laten gebeuren. Ik schakel stevig op en zet hard aan; daar had hij niet meer op gerekend en hij tovert een mix teleurstelling en glimlach op zijn gezicht :). Bovenop verzamelen we even en dan volgt weer een heerlijke afdaling waarin geregeld nog wat bijgetrapt moet worden.

Beneden komen we bij de pont aan en ik zie dat ik nog even heb voordat de volgende gaat. Ik zie de verkeersleiders met een ijsje in de hand staan en dat lijkt me wel een goed idee. De naastgelegen supermarkt is gauw gevonden en kort daarna sta ik met een soort magnum met nootjes in handen. Lekker. Ondertussen komt de rest ook aangesloten en kunnen we gezamenlijk de pont op. Na de pont nog even een klein klimmetje over en dan is Valldal gauw gevonden.

Dag 12: 21-06-23 : Valldal - Åndalsnes (Trollstigen; 78.3km, 1134hm)

Doordat de rit van gisteren wat verder doorliep dan origineel gepland omdat het verblijf in Geiranger niet beschikbaar was, is de etappe van vandaag wat korter dan de vorige keer. Alleen de lange klim van (de achterkant) van de Trollstigen staat op het programma (Ørnevegen gisteren al gereden). We vertrekken met een grote groep, maar al gauw splitst deze en rij ik samen met Warner en Bram verder. Warner heeft weer goede benen vandaag en als hij het tempo iets verhoogt, laat Bram lopen. Samen rijden we verder tot Warner ook mij lost door gewoon een tandje groter te gaan rijden. Dalsnibba zit duidelijk nog in de benen. Ik besluit hem te laten gaan en het duurt niet lang of hij is nog maar een stipje en later helemaal niet meer in het zicht. De klim wordt ondertussen telkens een stukje steiler en om eerlijk te zijn, begint hij naar het eind toe ook iets beter te lopen. Bij de laatste kilometers aan 7% zit er zowaar weer wat fut in het lijf en kan ik blijven staan op de pedalen, al ligt het tempo wel iets lager dan ik normaal kan. Marcel staat met de camera in de aanslag als ik doorstoom naar de top; hij denkt even dat ik hem niet gezien heb, maar ik weet dat ik zo een mooiere foto krijg.

Bovenop staan wat campers te strijden om de beschikbare ruimte, maak ik wat kiekjes om dan af te dalen naar het uitzichtspunt waar het weer een drukte van jewelste is. Omdat ik mijn fiets hier niet onbeheerd achter wil laten, neem ik hem even mee naar het eerste plateau door rustig achter de wandelaars te blijven. Blijkbaar is dat ook nog niet goed genoeg, want er komen wat sneren mijn kant op, maar het kan me niets schelen als ik zie hoe associaal anderen tegen de stroom in wringen of het pad blokkeren met rolstoelen en zo: gladde schouders. In de afdaling is het nog even 'vechten' met wat bussen en campers, maar als die ook gepasseerd zijn, is het genieten op hoge snelheid.

De camping is gauw gevonden, maar ik ben natuurlijk veel te vroeg, dus rij ik nog even uit langs het fjord naar het eerst volgende dorp: Islfjorden. Het is hier heerlijk rustig en met de handjes op het stuur mogen de benen de afvalstoffen wegwerken. Ik ga aan bij een cafeetje voor wat drinken en een stuk gebak om daarna retour naar Åndalsnes te gaan waar ik de rest tref op het terras van een bakkertje waar ik voor een tweede stuk gebak en een kop thee ga: energie opdoen voor de dag van morgen.

's Avonds volgt een weersomslag. Het trekt helemaal dicht boven de bergen en dan komt de regen over de berg. Een sterke wind die één van de tenten kapot maakt, is het gevolg, maar toch zet het slechte weer niet door en zodoende hebben we slechts wat spatten hier. Toch wel blij dat we nu niet meer op de top zitten.

Dag 13: 22-06-23 : Åndalsnes - Ålesund (Trollstigen, Liabygda, Strandafjellet; 133.6km, 2160hm)

Alweer de laatste fietsdag. We ontbijten op tijd om iedereen gelegenheid te geven om enigszins relaxed de eindstreep te bereiken. Vanaf de camping is het eventjes relatief vlak, maar dan direct klimmen naar Trollstigen. Met 10km aan 8% is hij lang en pittig, maar niet extreem zwaar. Warner en Bram waren eerder vertrokken en ik passeer Bram, maar Warner rijdt lange tijd eenzelfde afstand voor me uit. We rijden nog wat andere deelnemers voorbij en op het stuk waar je alle haarspeldbochten ziet liggen is het mooi om te zien hoe in de diepte de andere fietsers als mieren de weg volgen. Als het uitzichtspunt nadert krijgt de wind die over de top komt vrij spel en zie ik Warner telkens wat kleiner worden tot hij uit het zicht verdwijnt. Ik hou dezelfde inspanning aan en kom wat later op de top. Het is koud en drupt telkens wat meer, dus gauw een foto maken, een reepje naar binnen werken en dan de afdaling in. Een Nederlandse toerist zegt: "knap dat je zonder hijgen boven komt"... hij weet natuurlijk niet dat er gewoon niet veel extra's meer in de tank zit zo aan het einde van de vakantie.

De lange afdaling volgt waarin flink bijgetrapt moet worden, zeker met de wind die vol tegen staat: kracht 4-5. Het heeft al flink geregend en de weg is zeiknat, dus al gauw heb ik klets-poten. Van boven blijft het bij wat spetters, dus ik heb mijn windjackje uit gelaten en stoom lekker door naar Valldal. Daar is het koffietentje dat ik de vorige reis aangedaan heb gesloten, maar de bakker wel open. Een thee en twee lekkere broodjes verder komen ook Bram en Warner aan en niet lang daarna druppelen de anderen ook al binnen. We gaan gedriën verder, maar al gauw blijkt Bram het tempo niet helemaal aan te kunnen. Het heuvelt hier behoorlijk en de wind staat pal op de neus. Ik merk dat dat ik ze van kop af prompt op een gat heb gereden en rij vervolgens een stuk zonder enige druk op de pedalen, maar ze komen niet dichter, dus wanneer het klimmen door de tunnels start, pak ik toch maar weer m'n eigen tempo. Even zoeken bij de afslag naar de eerste pont, ik herinner me de navigatieproblemen van de vorige keer en draai om, om toch richting Stranda te gaan.

De pont laat nog 25 minuten op zich wachten en ik zoek wat beschutting in een inham tussen de rotsen. Bram en Warner komen ook en vlak voordat we de pont op mogen komen ook Tom en Esther aangereden; zij kunnen zo door de boot op. Na de pont is het meteen klimmen en echt makkelijk gaat het niet, als ik eerlijk ben. Het is een brede weg en de uitzichten zijn niet meer wat we reeds gehad hebben, dus op routine trap ik door. Warner komt achterop gereden en kort voor de top komen we samen. Hij geeft aan te willen wachten, maar ik wil wel door. Er is regendreiging richting de aankomst alleen hoe laat is onzeker; wel zijn er ernstig donkere luchten te zien en in de verte ook heel wat regenvlagen. Ik stoom lekker door naar de tweede pont toe en herinner me dit stuk nog van de vorige reis met een stuk langs het meer gevolgd door een 800 meter lange brug. Bij aankomst toont het bord eerst nog dat de volgende pont 20 minuten later komt, maar ik zie hem al naderen en al gauw wijzigt het naar 9 minuten. Mooi, net tijd genoeg om nog even een hotdog te scoren. Na de pont volgen nog een 25-tal kilometers over drukke wegen die zeker niet de mooiste zijn: verstand op nul, blik op oneindig en gewoon doorstampen. Op een paar druppen na blijft het droog en bij aankomst tref ik Marcel die net de bus heeft uitgeladen. Ik kan al op de kamer en als ik gedouched ben, komen de volgenden ook binnen en gedurende de middag arriveert ook de rest. De laatsten net voordat het echt begint te regenen. En zo besluiten we allemaal heelhuids deze fietsreis.

Dag 14: 23-06-23 : Terugreis

Vandaag kunnen we rustig aan doen. 's Ochtends wordt de bus ingeladen en vertrekken Marcel en Karen vast voor hun terugreis. Wij worden 's middags per taxi naar het vliegveld gebracht. Tot die tijd kunnen we nog mooi even door het stadje wandelen. Dit keer zijn de winkels wel open en de extra tijd staat ook toe om nog wat verder het oude deel van de stad te verkennen.
Op het vliegveld is het nog even spannend omdat twee reisgenoten te horen krijgen dat ze overboekt zijn, maar uiteindelijk kunnen ook zij mee en na een dikke 2 uur vliegen landen we op Schiphol. Met wat mazzel (snelle afhandeling op Schiphol) en gelukkig minder pech (vertraagde machinistwissel in Den Bosch daardoor klem achter de stoptrein) kom ik met trein, bus en benenwagen om 21.40 thuis. Twee dagen later wordt ook de fiets en grote bagage thuis afgeleverd. Keurig geregeld!

Terugblik

In totaal heb ik in 13 dagen Noorwegen 1342km gereden en daarin 24928 hoogtemeters overbrugd. Noorwegen was weer schitterend mooi. De meer Westelijke aanloop in het Zuiden was nog mooier dan het parcours van vier jaar geleden. De extra veerpontjes die je daardoor krijgt waren absoluut geen straf en de uitzichten op de fjorden wonderschoon. Afgezien van twee wat mindere dagen was het uitzonderlijk goed, zelfs zeer warm weer: ik heb slechts op 1 dag m'n dunste onderhemdje aan gehad, was op dag twee ondanks zonnebrandcreme wat verbrand en maar wat blij verkoeling in een fjord te kunnen vinden. Wel zorgde dit weer voor een overdaad aan muggen, waar het de vorige keer totaal aan ontbrak. Wederom een leuke, diverse groep getroffen en absoluut geen klagen over de begeleiding.