Verenigde Staten 2018 - Alpharetta, Georgia
De lang verwachte reis naar onze Wellcentive business gaat in 2018 dan toch gebeuren. Ik mag voor de zaak drie weken naar de VS om samenwerking met onze business te intensiveren. Tijdens het bezoek is er ook de mogelijkheid om een racefiets te huren voor een weekendje en daar maak ik optimaal gebruik van door 3 mooie ritten te maken.
Dag 1: 20-10-18 : (74.4km, 861hm)
's Ochtends regent het nog, maar 's middags komt de zon door. Ik stap op de fiets en na een kleine aanpassing aan het zadel kan ik echt op pad. Er vallen nog een paar spettertjes, maar die mogen de pret niet drukken; de weg blijft droog. Het begin gaat over vrij drukke wegen en met het stadse verkeer voel ik me best wel opgejaagd. De wegen worden breder, tot ik op een gegeven moment op 8-baans wegen kom, waar men 55 mph rijdt. Dan wordt het rustiger en nader ik de Buford dam, ongeveer het halfwegpunt. De terugweg volgt gelukkig over veel rustiger wegen, maar het terugkerende thema van deze trip zijn wel de korte heuveltjes. Allemaal wel op de macht te pakken omdat ze niet zo lang zijn, maar de weg kan van lichtaflopend ineens over gaan in 11% omhoog zonder dat dat visueel echt zo fors lijkt: alle wegen zijn hier namelijk breed, breder en breedst. Het fietsen gaat makkelijk, waarschijnlijk ook wel omdat ik na een week stilzitten (hooguit wat spinnen in de fitnessruimte) eindelijk weer op de fiets mag.Bij terugkomst blijken de 74 kilometers met daarin toch nog 861 hoogtemeters met een gemiddelde van maar liefst 32.8km/u te zijn afgelegd ondanks veel stoplichten en kruispunten in het begin en eind van de rit. Dat geeft de burger moed voor de rit van morgen.
Dag 2: 21-10-18 : (168km, 3491hm)
De gpx route van de Six Gap Century sprak mij aan vanwege de hoogtemeters en het doorbreken van de mooie mentale grens van 100 mijl. Deze route trekt de Appalachen in en doet zes 'Gaps' aan. Waar ik eerst nog denk dat deze 'Gaps' de dalen tussen de pieken zijn, blijken het toch echt de pieken te zijn die zo heten: Neel's Gap, Jack's Gap, Unicoi Gap, Hogpen Gap, Wolfpen Gap en Woody Gap. Met de auto ga ik naar de start, net voorbij de plaats Dahlonega. De afgelopen nacht was helder en de temperatuur is daardoor flink gekelderd. Met maar 2 graden boven nul en een koude wind sta ik klappertandend om 8.15u mijn fiets uit de auto te halen en de finale keuze in fietskleding aan te trekken. Gauw op pad om warm te rijden. Dat valt nog niet mee, want het gaat meteen op en af. Wel is het zonnetje van de partij, maar tussen de bomen is het nog simpelweg koud in de schaduw. De klim naar de eerste Gap loopt lekker, maar bovenop komt de koude wind over de top en zakt de thermometer verder naar nog maar 1 graad boven nul. Blij dat ik mijn regenjackje bij me heb, trek ik die bovenop meteen maar aan. Even een fotootje nemen bij het uitzichtspunt en dan de afdaling in. Koud, koud, koud en vooral verkleumde handen waarmee het telkens uitdagender wordt om de remmen te bedienen. Gelukkig zijn de bochten ruim en hoeft er hier niet echt veel geremd te worden. Weer op het enigszins vlakke (alles loopt hier omhoog of omlaag) valt het ook niet mee om de bidon vast te klemmen, dus maar weer stevig trappen om de bloedsomloop te stimuleren. 
Er staan tekens op de weg getekend wanneer er afgeslagen moet worden, dus ik hoef niet de hele tijd op de gps te blikken. De volgende twee pieken volgen vlot opeen en dan volgt een lekker stuk afdaling. De vierde piek, zo herinner ik me, is een pittige: ongeveer 10 kilometer lang. Gedurende 3 kilometer blijft hij 11% met maxima van 15%. Makkelijk is anders, maar ik kom toch wel redelijk naar boven. Bovenop keer ik nog even om om een fotootje te maken op een mooi uitzichtspunt waar je de herfstkleuren al begint te zien komen. Nog even weer een stuk aan 10% omhoog en dan afdalen, even bijtanken bij een tankstation voor wat water en een energiereepje. Ook maak ik van de gelegenheid gebruik om de beenstukken uit te doen nu de temperatuur naar een aangenamere 15 graden is gestegen. Vervolgens op pad naar de laatste twee 'Gaps' die dicht opeen volgen met maar weinig afdaling ertussen. Het rijdt nog altijd lekker en met veel zin duik ik dan ook al gauw de laatste afdaling in. De automobilisten weten hier allemaal niet zo goed met fietsers om te gaan en houden (op een enkeling na) veel afstand, wat wel fijn is. In de afdaling maak ik geen vrienden, zo blijkt, want dat ik de auto's nu zelf voorbij steek, kunnen ze blijkbaar niet hebben aan het getoeter te horen. Er volgt nog een stuk van op en af waar de benen toch iets meer beginnen tegen te sputteren. Hier merk ik toch wel dat de echte vorm van het hoofdseizoen voorbij is. Na net geen 170 kilometer sta ik weer bij de auto en zit de rit er weer op. Deze afstand met bijna 3500 hoogtemeters ging met 26.6km/u gemiddeld.
Dag 3: 22-10-18 : (115km, 1457hm)
Nog één ritje om het af te leren, en het uiterste uit mijn fietshuur te halen. De rit voert eerst weer over drukke wegen, maar na zo'n 20km wordt het ietsjes rustiger. Plaatsjes als Woodstock (nee, niet het festival) en Holly Springs doen best wel gezellig aan, maar de weg ertussen, langs de Etowah rivier, waar je maar barweinig van ziet, overigens, is druk en vol automobilisten die niet durven inhalen in geval van tegenliggers, terwijl er zat ruimte is, en vervolgens zwaar chagerijnig voorbij komen zetten als er eindelijk nog meer ruimte is. Blij dat ik van die weg kan afslaan, gaat de rit weer richting Alpharetta. Ook vandaag is het motto constant op en af. Er lijkt geen einde aan te komen aan al die heuvels; er is hier werkelijk geen meter vlak. Afwisselend rij je 20-25 en dan weer 45-60 km/u, maar op je gemiddelde tempo rijd je bijna nooit. De weg begint weer drukker te worden richting de stad en bij de stoplichten maak ik er maar weer een wedstrijdje van om harder op te trekken dan de auto's, wat ook wel lukt tot een 50km/u mits mijn schoen meteen goed in het pedaal raakt. Helaas mag je dan alweer in de remmen voor het volgende stoplicht. Dat valt me wel op hier in de VS, ze houden enorm van stilstaan: stoplichten staan vaak een minuut of 2 op rood voordat je weer verder mag en bijna alle andere kruisingen zijn als 4-way stops uitgevoerd waar het ook de bedoeling is dat je eerst helemaal tot stilstand komt alvorens op te rijden. Op de fiets vind ik dat ik daar wel een beetje mag smokkelen. Bij terugkomst bij het hotel staan er 115km op de teller met 1457 hoogtemeters, aan 31.2km/u gemiddeld.Alpharetta
De week erop maak ik een uitstapje naar de watervallen van Amicalola om daar lekker te wandelen en de trappen langs de waterval te beklimmen. Het is al redelijk druk als ik aankom, want het is flink zoeken om een parkeerplekje te vinden. Het is nog redelijk koel als ik begin met de klim, maar al gauw loopt de temperatuur op en met de toch wel stevige inspanning mag de trui wel uit. Zo af en toe even stoppen om een blik op de waterval en het uitzicht te werpen en dan weer door naar boven. Na een lange aanloop over een steil oplopende weg volgen vele treden om dan uit te komen bij de bron van de waterval. Eigenljk maar een klein stroompje, maar daar komt dan toch nog wel een flinke waterval vanaf. Bovenop een geïmproviseerde picknick en dan via een mooie omweg weer terug. Hier wandelen nauwelijks mensen en dat is een welkome afwisseling van het drukke pad van net.
New York
Na twee weken Alpharetta vlieg ik door naar New York om daar en in Albany verder samen te werken met een collega uit de business. Een initieel gepland bezoek aan het ziekenhuis waarmee we een studie uitvoeren, zit er helaas niet in maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt doordat er wat meer ruimte in het schema is gekomen zodat ik nog het ëën en ander van New York kan zien. Ik heb nog een kaartje weten te bemachtigen voor het tweede pianoconcert van Brahms door Nelson Freire en het Mariinsky Orchestra onder leiding van Valery Gergiev in Carnegy Hall. Het is een hele speciale ervaring in die enorme zaal waar het geluid tot achterin goed is en de interpretatie en uitvoering kan ik ook goed waarderen. Een bezoek aan het American Museum of Natural History valt me eerlijk gezegd wat tegen, maar de wandeling door Central Park en vooral ook de High Line waren mooi. Ook was het leuk een blik te kunnen werpen op de New York Marathon die dichtbij het hotel passeerde.
