Wat een jaar, 2020. Vanaf halverwege maart plotsklaps weg vrijheid, sociaal contact naar nul, je familie nauwelijks zien en alle dagen thuiswerken. Van de geplande fietsvakantie in Italië, Oostenrijk en Zwitserland kwam niets terecht. Maar... gelukkig kon er thuis nog wel gefietst worden. Begin maart heb ik nog net een MTB clinic kunnen geven aan collega's, twee groepritjes gemaakt en halverwege het jaar nog een MTB ritje met z'n drieën in de heuvels van Nederlands en Belgisch Limburg, maar de resterende dik 12500km waren solokilometers. De benen bleven ongeschoren en geen nieuwe klimmen verkennen in de Alpen, maar op zoek naar nieuwe routes in de directe omgeving. Zowel op racefiets, mountainbike als cyclocrosser heb ik menig nieuwe toer gemaakt en in alle windrichtingen mijn voetprint rondom huis vergroot. Zo blijken er toch heel wat leuke vaste mountainbikeroutes te liggen die ik voorheen nog niet verkend had en zijn we hier in de regio Eindhoven best wel verwend met een 25-tal vaste routes die vanaf thuis per fiets te bereizen zijn. Toch was het hoogtepunt op de MTB wel de twee ritten in Zuid Limburg en de Oude Voerstreek net over de grens in België.
Op de weg viel op dat er heel wat exotische dieren langs 's Neerlands wegen te spotten zijn, variërend van alpaca's tot struisvogels, kangoeroes en kamelen. De meest memorabele tocht op de racefiets was de rondrit naar Eijsden, over de Côte de Halembaye en via collega Joep die een heerlijke pasta-maaltijd bereid had halfweg koers. Een stevige tegenwind op de terugweg maakten de laatste helft van deze 211km lange rit met 900 hoogtemeters flink pittig.
Met 175 ritten, 12809km (priemgetal :) ; waarvan 6838km in 73 (ook priem :) ) ritten op racefiets) en 468 uur in het zadel, kunnen we toch wel spreken van een bovengemiddeld jaar met ook vooral ook meer ritten in het bos en veld; regelmatig even lekker knallen op de MTB na een dag bureaustoelzitten. Reisverslagen zijn er dit jaar niet; laten we hopen dat 2021 omstandigheden biedt waarin dat wel weer mogelijk is.